Tónlistarframmistöðukvíði hjá íslenskum kór- og einsöngvurum

Þessi rannsókn tók fyrir tónlistarframmistöðukvíða eins og hann kom fram hjá kór- og einsöngvurum í hálf-atvinnumannakórum á Íslandi. Tónlistariðkendur af öllum gerðum geta upplifað einkenni frammistöðukvíða, sem eru stundum mjög bagaleg og geta haft áhrif á frammistöðu þeirra, atvinnumöguleika og lífsgæði. Þátttakendur voru 129 og svöruðu spurningum um upplifun sína af streitu fyrir tónleika, hvað hafði áhrif á hana, hvaða aðferðir og hugrænar staðhæfingar (SF-CSSSI) þeir nýttu sér áður en þeir kæmu fram og hvaða líkamlegu einkenni kvíða þeir upplifðu. Þeir svöruðu 40 atriða matslista um tónlistarframmistöðukvíða (K-MPAI). Upplifun einsöngvara og kórsöngvara af frammistöðukvíða var borin saman kannað hvaða þýðingu reynsla af kórsöng gæti haft. Niðurstöður bentu til að einsöngvarar væru talsvert kvíðnari en kórsöngvarar, en reynsla af kórsöng hafði neikvæða fylgni við K-MPAI. Gerðar voru meginásagreiningar (e. principal axis factor analysis) á öllum kvörðum og fylgni þáttanna reiknuð við þætti K-MPAI. Frammistöðukvíði hafði fylgni við almenn örvunareinkenni, íþyngjandi líkamleg einkenni kvíða, andlega áhættuþætti, tómlæti og áhyggjur, ytri- og innri áhrifaþætti og undirbúning. Niðurstöður samrýmdust kenningu Barlow (2000) og Kenny (2005) um uppruna frammistöðukvíða: aðstæður, verkefnið sjálft og næmisþætti. Þrátt fyrir að 16,5% söngvaranna mældust með mikinn frammistöðukvíða höfðu aðeins 5% leitað sér aðstoðar vegna hans. Kórstjórar, tónlistarkennarar og sálfræðingar ættu að afla sér þekkingar og vera meðvitaðir um þennan vanda svo þeir geti betur aðstoðað skjólstæðinga sína við að finna leiðir til að vinna úr honum