Vinnumansal á Íslandi. Vinna félagsráðgjafa með þolendum

Ritgerð þessi sem hér birtist er lokaverkefni til BA prófs í félagsráðgjöf við Háskóla Íslands. Markmið ritgerðarinnar er að skoða aðkomu félagsráðgjafa að málum tengdum vinnumansali og mögulegan stuðning þeirra við þolendur vinnumansals. Fjallað er um mansal og þá sérstaklega þann þátt mansals sem nefnist vinnumansal sem hefur hlotið minni athygli hjá fjölmiðlum og fræðasamfélaginu en mansal tengt kynlífs- og barnaþrælkun. Rannsóknarspurningar ritgerðarinnar eru: Hverjar eru birtingarmyndir vinnumansals á alþjóðlegum og íslenskum vettvangi? Hver er aðkoma félagsráðgjafa að vinnumansalsmálum? Alþjóðavinnumálastofnunin og aðrar stofnanir Sameinuðu þjóðanna hafa löngum bent á að mansal sé útbreitt alþjóðlegt vandamál þar sem milljónum manna og kvenna er haldið nauðugu og við illan aðbúnað. Áfangasigrar í baráttunni gegn mansali sem taldir eru hafa markað tímamót eru Palermó-bókunin við samning Sameinuðu þjóðanna gegn fjölþjóðlegri og skipulagðri glæpastarfsemi frá árinu 2000 og samningur Evrópuráðs um aðgerðir gegn mansali árið 2005. Fá tilvik þar sem grunur er um mansal hafa komið upp á Íslandi og þekking á umfangi og birtingarmyndum þess er lítil hér á landi. Samkvæmt Androff, Okech og fleiri fræðimönnum sem rannsakað hafa mansal hefur lítil áhersla verið lögð á málaflokkinn innan félagsráðgjafar. Nýlega hefur þó orðið breyting innan félagsráðgjafarstéttarinnar með aukinni vitundarvakningu um vandann. Þolendur mansals þurfa á margþættum stuðningi að halda til þess að komast út úr aðstæðum sínum. Félagsráðgjafar ráða yfir starfsaðferðum sem henta vel í vinnu með þolendum mansals enda er kenningarleg nálgun þeirra sú að unnið sé út frá því að einstaklingurinn og umhverfi hans séu í gagnvirku sambandi