Nietzsche - hin eilífa endurskoðun: Stíll sem leið til að ástunda heimspeki

Í ritgerðinni er því haldið fram að viðhorf Nietzsches til tungumáls, tjáningar og mennsku móti afstöðu hans til heimspekinnar og hinnar einstöku leiðar hans til að ástunda hana. Dregin er upp mynd af því hvernig Nietzsche beitir sér sjálfum í textum sínum til þess að draga fram tálsýnir og meðvirkni mannskepnunnar í stórum og smáum myndum. Hann grefur í rótum vestrænnar menningar eftir fyrirmyndum jafnt sem andstæðingum til að skapa sína eigin aðferð þar sem innbyggðar mótsagnir lífins, hið fagra og hryllilega, vitræna og óvitræna, tortíming og ófullkomleiki lífsins – sjálfar forsendur allra tilfinningaþátta sköpunar okkar og skynsemi – eru leit að lífs-staðfestandi, bjartsýnni efahyggju. Nietzsche reynir að blása lífi og styrk í heimspekina, sem hann telur að hafi ýmist orðið að þernu trúarbragða eða vísinda, og jafnframt auka viðnámsþrótt og sköpunargleði hinna einstöku þrælbældu vera sem hafi verið hrifnar burt í iðustraumi hvers kyns kennikerfa. Þrotlaust ævistarf hans er tilraun á tilraun ofan til að skissa upp nýja aðferð til að ástunda heimspeki; möguleg form frjálsrar og umfram allt heilbrigðrar heimspekiástundunar. Nietzsche andæfir af krafti hinni rökrænu en lífsafneitandi sýn vestrænnar menningar, sem þykist hafa öll svör en hefur í raun engin. Nietzsche er þó enginn andstæðingur skynseminnar, aðferð hans var ekki beint gegn gagnrýnni hugsun heldur er hún öllu fremur þanin til hins ýtrasta í verkum hans. Þrátt fyrir að orðræða Nietzsches sé á köflum ýkjukennd, gífuryrt og ofsafengin er í eftirfarandi verki lögð áhersla á hvernig líta megi á heimspeki hans sem tegund hófstillingar eða hvatningar til yfirvegunar og varfærni í túlkunum og tælingum eigin og annarra. Einnig er dregin fram [ákveðin] tegund heildarsýnar sem Nietzsche birtir með verkum sínum þar sem öll framsetning hugsunar er-jafnframt túlkun hennar og vísar aftur til þeirra veru sem setur hana fram.This thesis examines and defends the claim that Nietzsche‘s view of language, expression and humanity, shape his approach to philosophy in general and inform his unique way of practising philosophy. I describe how Nietzsche infuses his texts with his own self, in an effort to highlight the wide spectrum of man‘s myths and co-dependencies. He burrows in the roots of Western civilization for ideals as well as adversaries, in order to build his own method where life‘s inherent paradoxes, the beautiful and the repugnant, the rational and the irrational, annihilation and generation – the very foundations of the sentimental aspects of human creativity and reason – become the search for life-affirming, optimistic scepticism. Nietzsche attempts to resuscitate philosophy, which he thinks of as having succumbed to the lowly status of housemaid, variously to religion and natural science, and to re-ignite the mental vigor and creative energy of beings enslaved and repressed by grand theoretical systems. His life‘s work is a tireless search for sketches of possible forms of the genuinely free and, above all, healthy practice of philosophy. Nietzsche forcefully rejects the logical but life-denying stance of Western civilization, which pretends to have all the answers but which has none. He is, however, no enemy of reason. His works and his method are not directed against critical thinking, but rather intended to push it to its very limits. While Nietzsche‘s discourse is certainly violent at times, wild and hyperbolic, the focus of the present work is on showing how his philosophy can be seen as a method of temperance and restraint; as a call to careful reflection and cautious interpretation in a sea of seduction. During the examination of Nietzsche‘s work, a general picture emerges where any expression of a thought is at the same time an interpretation of that thought, and a reflection of the thinking subject