Student demands and a thematic approach to teaching and learning at the University College of Education in Iceland in 1978

In the second half of the twentieth century teacher training in many Western countries was upgraded from secondary school to university level, sometimes through mergers. In 1971 teacher training at the Iceland College of Education1, established in 1907, was upgraded by law to university level. For a few years the new University College of Education had a hybrid function serving students enrolled both at secondary and tertiary levels. The purpose of this study was to analyse forces affecting teacher education around the time of the upgrading. The response of the administration when the university level programme did not meet the expectations of some students and teachers is examined. So too is why and how the introduction in 1978 of the socalled ‘thematic approach’ (í. þemanám) accounted for some of the factors affecting the teacher education programme, including the questions of theory and practice and the status of education as a field of study in academia. The study is based on documentary analysis of published and unpublished material and data from interviews taken in 2002 and 2003 with ten key informants2 who had participated in most of the changes being studied. Much was unsettled during the first years after the upgrading to university level and especially after the grammar school function was finally phased out in 1977. Most of the staff had to teach at both levels, and those appointed to academic positions were also expected to carry out research. Enrolment in B.Ed. studies was low to begin with so the experience of providing university-level teacher education was slow to develop, and students became restless. The establishment of the School Research Division (SRD) in 1966 and the law on compulsory education from 1974 influenced developments in teacher education, although the University College of Education functioned independently of the SRD and the law in 1974 did not address teacher education.Í rannsókn þeirri sem þessi grein byggir á beinum við sjónum að breytingum á kennaramenntun sem komu til framkvæmda við Kennaraháskóla Íslands haustið 1978. Kennaramenntun við skólann var á framhaldsskólastigi fram til 1971 en þá var menntunin færð upp á háskólastig með nýjum lögum frá Alþingi. Fyrstu ár Kennaraháskólans einkenndust af óróa og gagnrýni innan stofnunarinnar. Nemendur gagnrýndu bæði innihald og skipulag kennslunnar og sumir kennarar innan skólans tóku undir þá gagnrýni. Afleiðingin varð sú að nemendur og kennarar áttu saman viðræður um úrbætur og niðurstaða þeirra viðræðna varð ný nálgun að kennaramenntuninni sem oftast hefur verið kennd við þemanám. Rannsóknin var eigindleg tilviksrannsókn og markmið hennar er að nálgast hugmyndafræðina og ástæðurnar að baki breytingunum og hvaða öfl lágu að baki þeim. Rannsóknargögn koma frá skrifuðum heimildum og viðtölum. Tekin voru hálf opin viðtöl við tíu einstaklinga sem allir voru virkir í áðurnefndu breytingaferli, bæði nemendur og kennarar. Í greiningunni er lögð áhersla á að nálgast þemu: stöðugleika og óstöðugleika innan stofnunarinnar, þörfina á að brúa bilið á milli fræðanna annars vegar og hins raunverulega kennarastarfs hins vegar, rými Kennaraháskólans innan háskóla-samfélagsins og ytri áhrifavaldar. Í niðurstöðum koma fram vísbendingar um að öll þessi atriði hafi haft þýðingu í tengslum við breytingarnar og erfitt er að aðgreina þýðingu þeirra í breytingaferlinu. Það sem e.t.v. er áhugaverðast í niðurstöðum er hversu mikil áhrif ytri áhrifavalda virðist hafa verið. Áhrif Skólarannsóknardeildar og þeirrar hugmyndafræði sem þar var unnið eftir og birtist ef til vill best í þeim námskrám sem ritaðar voru í framhaldi af setningu grunnskólalaganna frá 1974, virðast hafa haft veruleg áhrif á það breytingaferli sem fjallað er um í þessari rannsókn