Samvinna um læsi : tíðni lestrarvanda á skimunarprófunum HLJÓM-2 og Læsi á Akranesi

Ritgerðin fjallar um þróun læsis, lestrarerfiðleika, skimunarpróf og snemmtæka íhlutun. Að vera læs felur í sér tvo megin þætti sem eru umskráning og skilningur. Til að finna börn í hættu á lestrarvanda er gagnlegt að nýta skimunarpróf og með snemmtækri íhlutun er hægt að auka færni barna. Þar hefur vinna með hljóðkerfisvitund og stafahljóð skilað góðum árangri. Fjallað er um hvert hlutfall barna í fimm árgöngum á Akranesi mælast með hljóðkerfis- og lestrarvanda á skimunarprófunum HLJÓM-2 og Læsi og hvernig niðurstöður þeirra eru nýttar að mati kennara. Flest árin voru um 30% barnanna með slaka færni á HLJÓM-2 og var færni stelpna betri en stráka. Á Læsi skimunarprófinu var mikill munur á árgöngum í 1. bekk. Ekki skipti máli hvernig þeim gekk á fyrsta ári, geta þeirra var svipuð á vorönn í 2. bekk sem bendir til að vel náist að vinna með slaka nemendur, en þegar fleiri nemendur eru góðir í upphafi fjölgar ekki í þeim hópi. Skimunarprófin nýttust til að afla upplýsinga um nemendur og unnið var með slaka nemendur í minni hópum. Grunnskólakennarar tóku frekar þátt í mótun lestrarstefnu og höfðu góða þekkingu á lestri á meðan leikskólakennararnir töldu sig sumir hafa minni þekkingu á undirbúningi lestrarnám