The evolving notion of 'investment' in investment law : governing the access to the international investment protection framework

The core of this thesis is a comprehensive study on the evolving notion of ‘investment’ in investment law, with an emphasis on the imperative role it serves in governing the access to the international investment protection framework. The objective is to determine if there exists a viable approach for defining its meaning. The majority of states prioritize securing meaningful protection for the foreign investment of their investors, given its necessity for economic and social development. The most meaningful way of doing so is to provide investors with direct recourse to international arbitration pursuant to the international investment protection framework, consisting of nearly 3000 bilateral investment treaties (BITs) and the International Centre for Settlement of Investment Disputes (ICSID). While BITs provide foreign investors with a body of substantive guarantees for their investments, ICSID, through its distinctively binding enforcement mechanism ensures that these guarantees have a real-world force. Although ICSID specializes in the settlement of investor-state investment disputes, it provides no definition of ‘investment’. This is no coincidence; rather the omission was intentional, following the unsuccessful end of long-standing negotiations between states and the Convention’s drafters on the delineation of ‘investment’. For half a century, this lack of a definition has caused complications in ICSID arbitral proceedings. Although two competing approaches for defining ‘investment’ have emerged, neither has commanded a clear consensus. Rather, the proposed solutions of tribunals are inconsistent, if not conflicting, and do not provide any clear guidance to future arbitral tribunals. As a result, it remains uncertain what constitutes an ICSID ‘investment’, and regrettably so given the legal uncertainty it inherently leads to for foreign investors. This author proposes that ICSID tribunals, when defining the notion of ‘investment’, apply a version of the hybrid ‘outer-limits’ principle, outlined in the final chapter of this thesis.Kjarni ritgerðarinnar er ítarleg rannsókn á hugtakinu “fjárfesting” í alþjóðlegum fjárfestingarrétti, með sérstakri áherslu á hlutverkið sem það þjónar varðandi aðgang að alþjóðlega fjárfestingarverndunarregluverkinu. Markmiðið er að ákvarða hvort að það sé til staðar raunhæf aðferðarfræði til að skilgreina merkingu þess. Meirihluti ríkja leggja áherslu á að tryggja fjárfestum sínum haldbæra vörn í tengslum við erlendar fjárfestingar vegna mikilvægis þeirra fyrir efnahags- og félagslega þróun ríkja. Áhrifaríkasta leiðin til þess er að veita fjárfestum beinan aðgang að alþjóðlega fjárfestingarregluverkinu, sem samanstendur af tæplega 3000 tvíhliða fjárfestingar-samningum (BITs) og Alþjóða miðstöðinni fyrir úrlausn fjárfestingardeilna (ICSID). Tvíhliða fjárfestingarsamningarnir innihalda efnislegar ábyrgðir um vörn fjárfestinga, meðan að ICSID tryggir að þær ábyrgðir hafi raunverulegt gildi. Þó svo að ICSID sérhæfi sig í uppgjöri fjárfestingardeilna milli fjárfesta og ríkja er enga skilgreiningu á hugtakinu að finna í ICSID sáttmálanum (ICSID Convention). Þetta er engin tilviljun; vöntunin á skilgreiningu var fremur málamiðlun eftir að langvarandi samningsviðræður milli ríkja og fulltrúa Alþjóða Bankans (The World Bank) höfðu strandað. Í hálfa öld, hefur þessi vöntun á skilgreiningu valdið erfiðleikum við úrlausn ICSID mála. Þrátt fyrir að tvær aðferðir til að skilgreina “fjárfestingu” hafa komið á sjónarsviðið hefur hvorug þeirra náð fram ríkjandi samstöðu. Þvert á móti eru úrlausnir gerðardóma ófyrirsjáanlegar, ef ekki mótsagnakenndar og veita litla sem enga leiðsögn fyrir næstu gerðardóma. Sökum þess er það alls óvíst hvað telst vera ICSID “fjárfesting”. Er það miður vegna þeirrar réttaróvissu sem það óhjákvæmilega leiðir til fyrir erlenda fjárfesta. Höfundur þessi leggur til að ICSID gerðardómar, þegar þeir skilgreina hugtakið “fjárfesting” beiti útgáfu af “ytri-marka” meginreglunni, sem lýst er í lokakafla ritgerðarinnar