Hvernig má nýta tómstundir til að stuðla að farsælli öldrun?

Viðfangsefni þessarar ritgerðar hefur verið mér hugleikið og kært í langan tíma. Ég rek það sérstaklega til aðstæðna ömmu minnar og afa en eftir að amma féll frá var hnignun afa svo hröð að ég hugsaði oft til þess hvort eitthvað hefði mátt gera til þess að minnka höggið sem fráfall ömmu var honum. Í baksýnisspeglinum upplifi ég að ævikvöld hans hafi einkennst af félagslegri einangrun og einmanaleika. Aldraðir eru fjölbreyttur hópur einstaklinga sem eiga það sameiginlegt að vera komnir yfir ákveðinn aldur. Það segir ekkert til um heilsu þeirra, líðan eða félagslega stöðu. Aldur er nefnilega hugtak sem ekki er samstaða um hvernig eigi að túlka. Staðreyndin er hins vegar sú að einmanaleiki, depurð og félagslega einangrun hrjáir þennan hóp í of miklu mæli. Sá útgangspunktur út frá sjónarhóli tómstunda er viðfangsefni þessarar ritgerðar. Markmiðið er að skoða hvernig nýta megi sérþekkingu tómstunda- og félagsmálafræðinga til þess að bæta stöðu þessa hóps og stuðla þar með að farsælli öldrun. Stuðst verður við fræðilegar kenningar um öldrun til þess að veita fullnægjandi skilning á stöðu eldri borgara sem er lykilþáttur í því að vita hvaða þarfir liggja til grundvallar frekari vinnu. Tómstundir verða skilgreindar og rýnt í áhættuhópa og hindranir áður en farið er í að skoða hvaða þættir geta aukið virkni í tómstunda- og félagsstarfi. Ætlunin er að greiningin geti legið til grundvallar tillagna að úrbótum í þessum málaflokki