Frá útilokun til jafnréttis

Áður en konur fóru að gera meiri kröfur til jafnréttis í upphafi 20. aldar höfðu þær einungis haft tækifæri til hljóðfæranáms og framkomu innan veggja heimilanna. Þeim var meinaður aðgangur að öllu hljómsveitarstarfi á opinberum vettvangi þar sem karlar skipuðu meirihluta, sem var mjög víða. Á svo var litið að konur höfðu hvorki þá greind né hæfileika til að skilja tónlist eins og karlar. Einnig gerðu karllæg gildi samfélagsins það að verkum að þeim var ætlað það hlutverk að sjá um barnauppeldi og hin hefðbundnu heimilisverk. Þegar konur hófu að sækjast eftir stöðum innan sinfóníuhljómsveita um miðbik 20. aldar var þeirra eini möguleiki á inntöku að spila á bakvið tjald í áheyrnaprufum svo kyn þeirra væri ekki augljóst og enn í dag er notast við það fyrirkomulag. Konur hafa barist fyrir tilverurétt sínum innan vestræna klassíska tónlistarheimsins og hafa viðhorf samfélagsins til tónlistarkvenna batnað með tímanum þegar ljóst hefur verið að þær eru ekki slakari tónlistarmenn en karlar. Sú hljóðfæradeild innan sinfóníuhljómsveitarinnar sem rekur lestina í jafnri stöðu kynjanna er málmblástursdeildin þar sem hljóðfærin þar hafa lengi verið talin konum ofviða. Konur sem útlilokaðar voru frá karllægum heimi málmblástursins hafa stofnað sín eigin samspil en einnig eru til kvenmálmblásturssamspil sem meðvitað voru stofnuð til að sýna fram á að karlar eru ekki einir hæfir til þess að spila á stóra lúðra