Hugmyndir, reynsla og viðmið tengd kennslu barna með dyslexíu

Góð lestrarfærni er talin æ mikilvægari í upplýsingaþjóðfélagi nútímans, bæði sem undirstaða náms og sem forsenda þátttöku í lýðræðissamfélagi. Þess vegna er í upphafi 21. aldarinnar lögð rík áhersla á það í skólum landsins að gera börn snemma læs og skrifandi. Þekking á aðstæðum nemenda með lestrarerfiðleika hefur einnig aukist og aðstæður þeirra batnað en ekki er að fullu ljóst í hverju breytingarnar felast eða hvernig viðhalda má árangrinum samhliða áðurnefndum almennum kröfum um lestrarfærni. Skilgreiningar og kenningar um lestrarerfiðleika eru margvíslegar og álitamál hvort eða hvernig hægt er að minnka erfiðleika nemenda með kennslufræðilegum aðferðum. Ennfremur eru opinber fyrirmæli varðandi viðbrögð skólanna bæði óljós og misvísandi. Í þessari rannsókn eru skoðaðar hugmyndir, reynsla og viðmið sem tengjast kennslu barna með dyslexíu í íslenskum grunnskólum. Upplýsinga var aflað á árunum 2006-2007 með vettvangsathugunum og viðtölum við skólafólk og foreldra í tveimur skólum á höfuðborgarsvæðinu og með einstaklings- og rýnihópaviðtölum við fullorðið fólk með dyslexíu. Ennfremur voru fyrirspurnir sendar til valinna sérfræðinga. Niðurstöður leiddu í ljós að skólarnir tveir mæta nemendum sínum með ólíkum hætti og stefna þeirra er einnig mismunandi skýr. Ennfremur virðast skólarnir skilgreina dyslexíu á þrengri hátt en vilji er til innan hagsmunasamtaka fólks með dyslexíu. Hin læknisfræðilega nálgun sem gengur út á að fyrirbyggja eða ráða bót á lestrarerfiðleikunum er töluvert áberandi á yngri stigum en í eldri deildum eru afskiptin af nemendum mun minni og lítið um námsaðlögun jafnvel þótt lestrarerfiðleikarnir séu ennþá mjög miklir. Marga almenna kennara skortir þekkingu og úrræði til að mæta umræddum nemendum á þeirra eigin forsendum og helst er litið til verklegra-og/eða óhefðbundinna námsgreina til að styrkja sjálfsmynd nemenda og gera þá jákvæða gagnvart skóla og námi. Góð lestrarfærni er í of miklum mæli skilyrði fyrir árangursríku námi nemendanna, tæknin er víða vannýtt og álag vegna náms þeirra lendir að mestu leyti á foreldrunum