Forvarnir og heilsuefling á heimilum fatlaðs fólks

Í þessari ritgerð skoða ég viðhorf þroskaþjálfa til heilsueflingar, forvarna og hvernig þroskaþjálfar huga að heilsu fatlaðs fólks. Markmið rannsóknarinnar er að kanna hvort þroskaþjálfar noti heilsueflingu og forvarnir í starfi sínu með fötluðu fólki. Eigindleg rannsóknaraðferð var notuð við gagnaöflun, tekin voru opin viðtöl við fimm þroskaþjálfa sem starfa á heimilum fatlaðs fólks. Leitast var eftir viðhorfum og skoðunum þeirra til heilsueflingar og forvarna. Niðurstöður gagna sýndu að forvarnir og heilsuefling eru þættir sem þroskaþjálfar nota ekki starfi sínu, þeim finnst það ekki þeirra hlutverk að fræða fatlað fólk um mataræði og mikilvægi hreyfingar. Skilningur á hugtökunum forvarnir og heilsuefling var lítill sem enginn. Niðurstöðurnar sýna fram á að hlutverk þroskaþjálfa þurfa að vera skýrari þegar kemur að heilsu fatlaðs fólks og mikilvægt er að heilsuefling og forvarnir séu viðurkenndar leiðir að bættri heilsu. Þannig verða stjórnvöld að leggja meiri áherslu á heilsu og gera leiðir að bættri heilsu skilvirkari. Fatlað fólk mætir víða hindrunum í samfélaginu og það er í hlutverki stjórnvalda og þroskaþjálfa að ryðja burt þeim hindrunum sem hafa áhrif á eðlilegt líf einstaklinga