Tilskipun nr. 2004/48/EB og íslenskur réttur

Ritgerðin er lokuðRitgerð þessi er á sviði hugverkaréttar en með samþykki Evrópuráðsins á tilskipun 2004/48/EB um fullnustu hugverkaréttinda var reynt að koma á sambærilegum reglum innan Evrópu í baráttunni við falsanir og eftirlíkingar sem stöðugt varð stærra og meira vandamál. Í ritgerðinni voru þrír lagabálkar teknir fyrir; höfundalög, vörumerkjalög og einkaleyfalög og þeir bornir saman við tilskipunina um fullnustu hugverkaréttinda 2004/48/EB. Niðurstaðan var sú að tilskipunin hefur að nokkru leyti verið innleidd í höfundalögin en nokkur ákvæði hennar hafa verið í löggjöf hérlendis um nokkurt skeið. Þau ákvæði tilskipunarinnar sem ganga hvað lengst hafa þó ekki verið hluti af löggjöf hérlendis eða verið innleidd. Má í þeim efnum nefna 6. gr. tilskipunarinnar en það ákvæði heimilar dómara að leggja fyrir aðila að dómsmáli að leggja fram tiltekið sönnunargagn, slíkt ákvæði er ekki fyrir hendi í hérlendum réttarfarslögum og því hefur ekki verið mælt fyrir reglunni hér á landi en með nýju ákvæði höfundalaga (59. gr. b.) sem tók mið af 8. gr. tilskipunarinnar, var þó stefnt að þessu marki. Höfundalögin ganga nokkuð langt í innleiðingu 8. gr. tilskipunarinnar um rétt til upplýsinga og eins í innleiðingu 13. gr. tilskipunarinnar um skaðabætur. Annað er að segja um vörumerkjalög og einkaleyfalög. Aðrar greinar tilskipunarinnar eru að finna í íslenskri löggjöf, allavega að mestu leyti