KRITIČKI OSVRT NA MERU BEZBEDNOSTI ZABRANE PRIBLIŽAVANJA I KOMUNIKACIJE SA OŠTEĆENIM IZ ČLANA 89a KRIVIČNOG ZAKONIKA SRBIJE

In this paper, the authors analyze the security measure involving the restraint to approach and communicate with the injured party under Article 89a of the Criminal Code of Serbia, which was introduced by legislative changes and amendments in 2009. Although this criminal sanction has been part of the domestic criminal legislation for seven years, there are serious legislative deficiencies associated with its regulation. Namely, the positive criminal law of the Republic of Serbia does not regulate the consequences of the act if the convicted offender violates this restraint, nor does it envisage the rules for the execution of this security measure. This can cause serious problems in imposing and applying the relevant criminal sanction. The corresponding data show that courts use this measure to a much lesser extent every year. Thus, the authors give suggestions de lege ferenda to remove the existing restraining order from the system of security measures and to envisage it as one of the obligations under a suspended sentence with supervision.Autori u radu analiziraju meru bezbednosti zabrane približavanja i komunikacije sa oštećenim iz člana 89a Krivičnog zakonika Srbije, koja je uvedena njegovim izmenama i dopunama iz 2009. godine. Iako ova krivična sankcija u domaćem krivičnom pravu postoji već sedam godina, postoje ozbiljni legislativni nedostaci koji se vezuju za njenu regulative. Naime, pozitivno krivično pravo Republike Srbije uopšte ne sadrži govori o tome kakve posledice nastupaju po osuđenog ukoliko prekrši ovu zabranu, niti predviđa pravila za izvršenje ove mere bezbednosti. Otuda se mogu javiti ozbiljni problem u izricanju i primeni predmetne krivične sankcije, a iz odgovarajućih podataka je vidljivo da je sudovi iz godine u godinu izriču sve manje izriču. Otuda su autori dali određene predloge de lege ferenda, odnosno da se postojeća zabrana ukloni iz sistema mera bezbednosti i da se predvidi kao jedna od obaveza kod uslovne osude sa zaštitnim nadzorom