Splintli ve Splintsiz İntermaksiller Tespitin Semirijid Fiksasyon Yapılmış Mandibular Osteotomi Olgularında Uzun Dönem Sonuçlar Üzerinde Etkisi

Ortoghnatic surgery,along with ortodontic treatment, has played a very important role in treatment of malocclusion throughout history. Surgical interventions were applied after orthodontic evaluation considering dental occlusion, facial aesthetics and function. In orthognathic surgery follow-up relapses are evaluated with skeletal stability in the long term. The factors which affect relapse are type of osteotomy, fixation technique, amount of advancement and recession in the postoperative period. There are numeroous reports in the literature concerning relaps and stability of orthodontic and surgical interventions. OBJECTIVE: Occlussal splints which are planned and manifactured for every patient preoperatively are used for repositioning of the osteotomized maxilla and mandibula intraoperatively. Occlusal splints are also used to ensure the centric occlusion during postoperative intermaxillary fixation. Our clinical experience suggests that use of splints in the postoperative period is uncomfortable and the patient needs longer orthodontic treatment. The goal of our study, is to show positive effects of kinetic interaction between the teeth. The differences between early and late postoperative lateral cephalometric radiographs were evaluated statistically. METODS: This retrospective study was designed in 2 groups. All patients were operated with the same surgical technique. That is;Lefort I osteotomy fo maxilla and Sagittal Split Ramus Osteotomy for mandibule either advancement or retropositioning,In group 1 early and late results of 18 patients who used splint postoperatively were assesed In group 1 early and late results of 16 patients who did not use splint postoperatively were assessed . All data obtained from lateral sephalometric films were transfered into electronic data using 'Epsilon perfection' scanner.Afterward this data was standardized by Dolphin cephalometric analysis program. The difference between these measurements were assessed by Mann-Whitney test. RESULTS: 4 variables of a total of 10 measurements were significantly different in the statistical evaluation. In three of them , all variables ( maxillary length , mandibular length , maxillomandibular difference ( ANS- PNS / Go- Gn ) p-values were below 0:05 . Maxillomandibular difference (Gn / Co- ANS ) value was found to be 0.053 and the value of the p-value was considered significant . As a result, the relapse rate was found to be higher in patients in whom splint were used. CONCLUSION: This study showed that the use of postoperative splints in patients with semirigid fixation is important in terms of relapse. Repositioning of bone segments after postoperative splinting has increased maxillamandibular difference variable. The difference arising in the mandible and maxilla length is a result of long-term splint use. In order to make the results significantly reliable early postoperative and late postoperative cephalometric drawings were compared. Using different devices for assesment of the early and late postoperative cephalometric radiographs of patients was a serious problem. Standardization has been achieved by assuming 1 molar tooth length 10mm for the magnification scale.Tarih boyunca kapanış bozukluklarının tedavisinde ortodontik tedavilerin yanı sıra ortognatik cerrahi çok önemli rol oynamıştır. Cerrahi girişimler ortodontik değerlendirmenin takiben dental oklüzyonu, yüz estetiğini ve fonksiyonu göz önünde bulundurarak uygulanmıştır. Ortognatik cerrahi girişimlerin sonuçlarının uzun dönem izleminde relaps iskeletsel stabilite ile değerlendirilmiştir. Relapsı etkileyen faktörler içerisinde yapılmış osteotominin, fiksasyon yönteminin, planlanan ilerletme ve geriletme miktarının, ameliyat sonrası takibin rolü oldukça büyüktür. Multidisipliner yaklaşım gerektiren bir sorun olan relaps problemini ve uygulanmış olan ortognatik cerrahi girişimlerin stabilitesini değerlendirmek için retrospektif olarak yapılmış olan bir çok çalışma mevcuttur. AMAÇ: Bildiğimiz gibi ortognatik cerrahi işlemlerinde peroperatif kılavuz olarak ortodontistler tarafından hastaya özel olarak hazırlanmış olan oklüzel splintler kullanılmaktadır. Oklüzel splintler aynı zamanda postoperatif dönemde intermaksiller fiksasyon sırasında sentrik oklüzyonu sağlamak için kullanılmaktadır. Klinik tecrübelerimiz splint kullanılmasının postoperatif dönemde hastayı rahatsız ettiği ve daha uzun süre ortodontik tedavi almasına sebep olduğunu düşündürmektedir. Çalışmamızın hedefi, postoperatif dönemde splint kullanılmamasının dişler arasında kinetik etkileşimi olumlu yönde etkilemekte olduğunu postoperatif erken ve geç dönemde çekilmiş olan lateral sefalometrik filmlerin analizindeki farkı istatiksel yöntemlerle değerlendirerek göstermektir. METOD: Çalışma retrospektif olarak 2 grup halinde tasarlandı. Gruplardaki bütün veriler aynı cerrahi teknikle opere edilmiş hastalardan alındı. Bütün hastalara mevcut maloklüzyonlarına yönelik olarak maksiller ilerletme (Le Fort I osteotomisi) ve (Sagital Split Ramus Osteotomisi) mandibular ilerletme veya geriletme işlemi uygulanmıştır. 1.grupta toplam 18 hasta olmak üzere postoperatif dönemde splint kullanılmış hastaların postop erken dönem (T1) ve postop geç dönem (T2) sonuçları lateral sefalometrik filmler üzerinde değerlendirildi. 2.grupta 16 hasta olmak üzere postoperatif dönemde splint kullanılmamış hastaların postop erken dönem (T1) ve postop geç dönem (T2) sonuçları lateral sefalometrik filmler üzerinde değerlendirildi. Elektronik ortamda olmayan bütün lateral sefalometrik filmler Epson Perfection tarayıcısı kullanılarak standart veriler elde edildi. Bütün veriler Dolphin sefalometrik analiz programı ile standardize edilerek sefalometrik analizler yapıldı. Bu ölçümler arasındaki fark Mann-Whitney Testi ile değerlendirildi. SONUÇLAR: Toplam 10 ölçüm üzerinde yapılan istatistiksel değerlendirme sonucunda 4 değişkende anlamlı farkı bulundu. Bu değişkenlerin tamamının 3 tanesinde (maksiller uzunluk, mandibular uzunluk, maksillomandibular fark (ANS-PNS/Go-Gn)) p değeri 0.05 altında bulundu. Maksillomandibular fark (Gn/Co-ANS) değerinin p değeri 0.053 olarak bulundu ve bu değer de anlamlı olarak kabul edildi. Sonuç olarak splint kullanılan olgularda relaps oranın daha yüksek olduğu saptandı. YORUM: Olguların postop erken ve geç dönem sefalometrik filmlerinin aynı cihaz tarafından çekilmemesi ciddi bir sorun oluşturmaktadır. Standardizasyon için filmlerde bulunan cetvelin magnifikasyonu güvenilir olmadığı için bir molar dişin uzunluğu 10mm kabul edilerek standardizasyon sağlanmıştır. Bunun da yetersiz olduğu düşünerek preop ve postop analizler arasında çakıştırmalar yapılarak magnifikasyon farkının yarattığı problemler aradan kaldırılmıştır. Splint uygulamalarında rijid fiksasyonda olabilecek minimal hataların splintle zorlanarak komufle edilmesi ve splint çıkardıldıktan sonra eski hallerine dönmesi söz konusudur. Splint kullanılmadığı hallerde olabilecek minimal hatalar dişler aracılığıyla osteotomi hatlarına iletilir ve iyileşme sürecinde bu değişimler absorbe edilir. Mandibulanın ve maksillanın uzunluklarında ortaya çıkan farkın split kullanımının uzun dönem izlem sonucu olduğu görülmüştür. Bu sonuçların güvenilirliğini anlamlı kılmak için postop erken ve postop geç dönem sefalometrik çizimler çakıştılarak ölçüm hataları en aza indirilmiştir. Bu da çalışmayı değerlendirirken filmler arasında mevcut olan magnifikasyon farkından ortaya çıkan sorunu çözmüştür