Posthumanistic discourse and the erosion of Marxism

Artykuł stanowi próbę pokazania wspólnej epistemologicznej płaszczyzny marksizmu i posthumanizmu. Oba typy dyskursów zdają się opierać na przeciwstawnych założeniach: marksizm - na idei kulturowej supremacji człowieka nad rzeczywistością materialną i biologiczną, posthumanizm z kolei - na idei odzyskania biologicznego wymiaru ludzkiego istnienia. Sami posthumaniści niechętnie odsłaniają genealogię własnej myśli. Mimo to, autorka artykułu dowodzi, że posthumanizm wyrasta ściśle z założeń myśli marksistowskiej. Twierdzi także, że obecny intensywny rozwój posthumanizmu jest logicznym następstwem korekty marksizmu, jakiej dokonał na początku lat 60 XX wieku A. Gramsci. W analizach pokazano, w jaki sposób posthumanizm przejmuje wypracowane w ramach neomarksizmu strategie dyskursywne, dokonując jedynie kolejnych pojęciowych substytucji. Druga część artykułu koncentruje się na Marksowej idei prymatu praxis jako najważniejszym fundamencie decydującym o wspólnej tożsamości obu nurtów. Przywołuje przy tym odmienne rozumienie pojęcia praxis w przedmarksowej tradycji filozoficznej. W swoich rozważaniach autorka odwołuje się przede wszystkim do analizy neomarksizmu jako „pasożytniczego” dyskursu filozoficznego w pracach Leszka Kołakowskiego