Ahlaki veya etik bir vaat olarak mutluluk: Aristoteles ve Nietzsche

62 pagesBu tezde, iki önemli filozofun, Aristoteles ve Nietzsche'nin bir karşılaştırması aracılığıyla ahlaki ve etik bir vaat olarak mutluluk kavramı üzerine bir tartışma yürütmekteyim. Amacım, Nietzsche'nin felsefesi üzerinden, insan için ne tür bir özgürlük ve iyi olma hali hayal edebileceğimizi tartışmaktır. Ayrıca "iyi yaşamı insan için nihai bir amaca sahip ahlaki veya etik bir sorumluluk olarak görmenin ne anlama geldiği" veya "gerçekten bize mutluluk vadeden bir-nihai-aınacımızın-olup­olmadığı" gibi sorular sormaktayım. Bu sorular doğrultusunda, mutluluk fikrinin bir kişi veya bir kültürün özgürlüğü için bir takım politik imkanları kapayıp kapamadığı üzerinde durmaktayım. Hristiyan ahlakı ve bu ahlakın modernizm üzerindeki kötü etkisine dair eleştirisi ile, Nietzsche bize sağlıklı bir yaşam için, iyinin soylu bir değerlendirmesine dönmeyi önermektedir. Bu doğrultuda, özgürlük ve iyilik (eudaimonia) kavramlarını değerlendirirken, Aristotelesçi veya Stoik bir anlayışa geri dönüp dönemeyeceğimize bakmaktayım. Bu araştırma boyunca, temel olarak Nietzsche'nin yeni değerler yaratma ve sadece bu değerlere göre yaşamanın koşulu olarak kendilik bilgisinden ne anladığı üzerine durmaktayım. Bu mesele, kendilik bilgimizin, duyguların ve acının tamamen alt edildiği bir mutluluğu vadeden nihai amaç için mi yoksa daha farklı bir şey, örneğin yaşamın temel bir parçası olarak acıyı ve kendiliğin bir parçası olarak duyguları kabul ettiğimiz bir yaşam deneyi için mi takip etmemiz gerektiği sorusuyla yakından ilişkilidir.In this thesis, I conduct a discussion on the concept of happiness as a moral/ethical promise mainly with a comparison of two important philosophers: Aristotle and Nietzsche. My aim is to debate what kind of human freedom and flourishing we can imagine based on Nietzsche's philosophy. I also ask questions like "what does it mean to think of the good human life as our moral/ethical aim?" or "is there really a promise of happiness that we should seek as our final end?". In-the line of these questions, I focus on whether the pursue of happiness opens or conceals some political possibilities for freedom of a person or a culture? Based on his criticism of the Christian morality and its bad influence on the modem spirit, Nietzsche offers returning to a noble evaluation of the good for a tasteful and healthful life. In this direction, I also examine if it is possible to return to an Aristotelian or Stoic account of human flourishing (eudaimonia). For this investigation, I basically focus on what Nietzsche means by self-knowledge as the necessary condition of creating new values and living according to them and what the role of our passions is in this process. This is also closely related to the question of whether self-knowledge is an ultimate end, by promising a kind of happiness where we overcome our passions and suffering, or it serves for something else, for instance a life experiment welcoming suffering as a very vital part of our life and passions as well as rational judgements as apart of ourselves