ARC-Rapporten 2010-148

Volgens het bureauonderzoek door Econsultancy is de locatie waarschijnlijk relatief hoog gelegen binnen een dekzandrug in een waterrijk gebied. Het gebied is in het begin van de 20ste eeuw in cultuur gebracht, waarbij het ontwaterd is doormiddel een aantal sloten. Sindsdien is het terrein altijd in agrarisch gebruik geweest. Uit bovenstaande gegevens blijkt dat het onderzoeksgebied vanaf het (Laat-)Paleolithicum gunstig is geweest voor jagers-verzamelaars. Voor landbouwers (vanaf het Midden-Neolithicum) vormde het geen gunstige vestigingslocatie. In het verleden zijn in de omgeving een aantal archeologische resten aangetroffen daterend uit de periode Mesolithicum-Bronstijd en uit de Romeinse tijd. Deze resten zijn allen aangetroffen op relatief hoog gelegen terreindelen, grenzend aan natte, waterrijke terreinen. Uit het karterend booronderzoek blijkt dat nog in vier boringen binnen de onderzoekslocatie nog een (restant van een) veldpodzolgrond aanwezig is. In de overige boringen gaat de bouwvoor direct over in de C-horizont, waardoor de bodem hier kan worden geclassificeerd als gooreerdgrond. Het terrein is in het verleden echter geegaliseerd. Mogelijk is hierbij het oorspronkelijke podzolprofiel tot in de C-horizont afgetopt. Bij het karterend booronderzoek zijn twee stukjes vuursteen gevonden. In boring 2 betreft het waarschijnlijk een fragmentje bewerkt vuursteen; een kleine afslag. In boring 4 betreft het een onbewerkte, natuurlijke afslag. Op basis van het karterend booronderzoek wordt dan ook geconcludeerd dat er mogelijk sprake is van een vuursteenvindplaats binnen de onderzoekslocatie