ARC-Rapporten 2009-219

Uit de landschappelijke ligging op de flank van een dekzandrug blijkt dat het plangebied vanaf het Laat-Paleolithicum gunstig is geweest voor jagers-verzamelaars en in het Neolithicum voor landbouwers. Na het Neolithicum waren de omstandigheden dusdanig nat dat het plangebied een ongunstige vestigingslocatie was. In het hele plangebied kunnen archeologische resten voorkomen uit alle archeologische perioden. De kans op het voorkomen van resten uit het Laat-Paleolithicum tot Neolithicum is hoog. De kans op het voorkomen van resten uit de Bronstijd tot de Nieuwe tijd is laag. De archeologische resten komen voor direct aan of onder het maaiveld. De vondstenlaag wordt verwacht in de eerste 30 cm beneden het maaiveld. Archeologische sporen worden binnen 50 cm beneden het maaiveld verwacht. De archeologische resten bestaan hoofdzakelijk uit aardewerk- of vuursteenstrooiingen. Organische resten en bot zullen door de relatief droge en zure bodemomstandigheden slecht zijn geconserveerd. Het complextype en de omvang kunnen niet nader worden gespecificeerd door de beperkte gegevens. Als er in het plangebied (lokaal) een laag stuifzand is afgezet dan kunnen archeologische resten op grotere diepte worden verwacht. Als er in het plangebied geen afdekkende laag stuifzand is afgezet dan is de kans groot dat mogelijke archeologische resten door de ontginningen in de 20e eeuw zijn vergraven. Het karterend inventariserend booronderzoek heeft uitgewezen dat op de locatie verspoelde dekzanden voorkomen met daarop een restant van het voormalige veenpakket en een moerige eerdlaag. Door de aanwezigheid van de veenlaag kan worden gesteld dat de oorsponkelijke dekzandtopografie nog intact is. Er heeft zich echter geen bodem gevormd in het dekzand. In de top van het zand zijn tijdens het zeven van de genomen monsters geen archeologische indicatoren aangetroffen. Geconcludeerd kan worden dat, door de aanwezigheid van veen, de trefkans op archeologische resten van na het Neolithicum, zoals verwacht, klein is. Verder is met de karterende boringen aangetoond dat binnen de onderzoekslocatie geen sprake is van een vuursteenvindplaats. De voorgenomen werkzaamheden vormen dan ook geen bedreiging voor het archeologische erfgoed