Archeologisch bureau- en inventariserend veldonderzoek (karterende fase).

Uit het bureauonderzoek bleek dat het plangebied een hoge archeologische verwachting heeft die te relateren is aan het voorkomen van hoge zwarte enkeerdgronden. Onderzoek in het ruilverkavelingsgebied van de Weerijs ten zuiden van het plangebied heeft aangetoond dat de bewoning zich in het laatpaleolithicum tot Mesolithicum concentreerde op de oostelijke flanken van jonge dekzandruggen in de nabijheid van water (d.w.z. beekdalen en drassige terreinen). Binnen het ruilverkavelingsgebied Weerijs zijn geen woongronden uit het Neolithicum en de bronstijd aangetroffen. Enkele waarnemingen op terrasafzettingswelvingen ten noorden van het plangebied hebben aangetoond dat het gebied bewoond was vanaf het Neolithicum tot de ijzertijd/Romeinse Tijd en = de late Middeleeuwen. De hoge verwachting werd bevestigd door het veldonderzoek. In het plangebied kwam een hoge zwarte enkeerdgrond voor. De A-horizont werd naar onderen toe lichter van kleur en had een gelaagdheid die kenmerkend is voor een esdek. In drie boringen werd onder het esdek nog een restant van een oude akkerlaag aangetroffen. In het plangebied is in boring 1 in de oude akkerlaag een fragment aardewerk aangetroffen die wijst op een vindplaats uit de Middeleeuwen (VMED LMEA). Op basis hiervan en het aangetroffen bodemprofiel blijft een hoge verwachting bestaan voor het aantreffen van ongestoorde archeologische waarden. Het zuidelijke deel van het plangebied strekt zich uit in de richting van het beekdal. Deze lager gelegen, relatief nattere delen zullen minder aantrekkelijk zijn geweest voor menselijke bewoning. Het plangebied ligt op de overgang van de hoge naar de lager gelegen gronden. In de LMEA verschuift de bewoning van de hogere dekzandruggen naar de beekdalen waardoor de archeologische verwachting hoog blijft voor het gehele plangebied. Daarom wordt een vervolgonderzoek in de vorm van proefsleuven geadviseerd. Hierbij dient het gehele plangebied onderzocht te worden