Een nederzetting uit de late bronstijd en vroege ijzertijd te Lent-Laauwik. Een archeologisch onderzoek in Nijmegen-Noord

In het Betuwse gedeelte van de gemeente Nijmegen wordt de Waalsprong gerealiseerd. Voorafgaand aan de nieuwbouw worden terreinen van archeologische waarde onderzocht. Dit rapport toont de re-sultaten van een opgraving op een terrein in het deelgebied Laauwik, ten noorden van de bestaande kern van Lent. Op een zwakglooiend ‘plateau’ in het Lentseveld, opgebouwd uit zandige beddingafzettingen van een prehistorische meandergordel, zijn de resten blootgelegd van een agrarische nederzetting uit de eind-fase van de late bronstijd en het begin van de vroege ijzertijd (900–750 v.Chr.). Op hoger gelegen delen van het terrein bevonden zich de paalsporen van vier hoofdgebouwen, dertien bijgebouwen, zes paalrijen en enkele tientallen kuilen, greppels en losse paalsporen, die minstens vier erven represen-teren. Het gaat hoogstwaarschijnlijk om verschillende fasen van één of twee erven die in de loop van de tijd zijn verplaatst. De korte afstand waarover ze zijn verplaatst, vertoont meer gelijkenis met het nederzettingspatroon in de late bronstijd en vroege ijzertijd in de kleinschalige dekzandgebieden ten noorden van de grote rivieren dan met dat op de Brabantse dekzandplateaus. Vooral uit kuilen zijn relatief veel vondsten verzameld. De grootste groep wordt gevormd door het handgevormde aardewerk, dat grotendeels nog uit de late bronstijd lijkt te dateren. Metaal uit de be-woningsperiode is uitermate schaars. Daarom is de vondst van een conische hanger, gemaakt van een koperlegering, opmerkelijk. De hanger kent parallellen in Zuid-Nederland en België. Onder het determineerbare botmateriaal zijn in ieder geval resten van runderen en schapen/geiten. Verkoolde resten van gerst, tarwe, pluimgierst, huttentut, wikke en vlas verschaffen inzicht in de verbouwde ge-wassen. Na het verlaten van de nederzetting werd het onderzochte terrein niet meer bewoond, maar geduren-de diverse perioden en uiteindelijk tot vlak voor de opgraving vrijwel uitsluitend als agrarisch gebied gebruikt