Bureau voor Archeologie Rapport 2013.37

Het plangebied ligt in een dekzandvlakte dat aan het einde van het Neolithicum onderdeel is geworden van een kustveenmoeras. Het moeras heeft zich ontwikkeld tot een hoogveengebied dat in de Late Middeleeuwen is ontgonnen vanuit het ontginningslint van Staphorst. Op historische kaarten is het plangebied steeds in gebruik als landbouwgrond. In het hele plangebied kunnen resten aanwezig zijn uit alle archeologische perioden Eventuele archeologische resten bevinden zich in de top van het bodemprofiel, van vrijwel direct aan het oppervlak tot ca. 1 m diepte. De kans is klein dat – gezien de vlakke landschappelijke context met periodiek hoge grondwaterstanden – archeologische resten aanwezig zijn die samenhangen met bewoning. In het plangebied zijn zes boringen gezet tot maximaal 120 cm – mv. In de ondergrond bevinden zich de resten van een podzolgrond. De dikte van de bouwvoor (eerdlaag) is soms meer dan 30 cm – in die gevallen wordt de bodem als laarpodzolgronden gekarteerd, in de overige gevallen als veldpodzolgrond. Er zijn geen aanwijzingen dat de eerdlaag door plaggenbemesting is ontstaan. Het is waarschijnlijk dat de eerdlaag is ontstaan door vermenging van veenresten met het onderliggende zand. Er is geen uitspoelingshorizont in de boorprofielen waargenomen. Deze is vermoedelijk opgenomen in de bouwvoor. In drie boorprofielen zijn resten van een B horizont aanwezig; in twee van de drie profielen is de horizont omgewerkt. In drie boorprofielen is de B horizont niet (meer) aanwezig. In geen van de boringen zijn archeologische indicatoren aangetroffen. De kans is klein dat behoudenswaardige archeologische waarden aanwezig zijn