Archeologische begeleiding aanbrengen nieuwe vloer in de kerk te Ezinge, gemeente Winsum (GR)

Onder de kerkvloer bevindt zich matig zandige bruine klei met spikkels puin en kalkmortel. Er zijn geen archeologische sporen zichtbaar en er is geen muurwerk zichtbaar. Voor de nieuwe vloer diende vervolgens nog circa 10 cm grond afgevoerd te worden. Binnen de af te graven grond zijn geen oudere vloeren of stratigrafische gelaagdheid waargenomen. De grond bestaat uit een homogeen pakket matig zandige bruine klei met puinspikkels en resten kalkmortel, die afkomstig zijn van de vorige restauratie. In de kerk zijn drie boringen gezet die tot in de onderliggende natuurlijke afzettingen reiken. De boringen variëren in diepte van 8 tot 10 m, dat wil zeggen tot circa 2,80 tot 4,80 m-NAP. De bodemopbouw van de boringen is in grote lijnen identiek. De eerste 30 tot 80 cm bestaat uit bruine matig zandige, matig humeuze klei met veel puinspikkels en mortelresten. Hieronder bevat de matig zandige klei nog een enkel stukje puin of mortel. De kleur wordt iets grijzer. Tussen de 115 en 150 cm diepte gaat deze grijsbruine klei over in donkergrijze tot grijszwarte matig siltige, matig humeuze klei. Hierin zijn donkere humusvlekken aanwezig. Rond de 3 m (2,17 m +NAP) wordt deze klei slap en bevat veel water. Dit kan wijzen op een oude zoetwaterdobbe. Hieronder volgen lagen sterk humeuze klei waarbij het humusgehalte naar onder toe toeneemt. Dit zijn de typische mestlagen die kenmerkend zijn voor wierden. Deze mestlagen lopen in boring 1 door tot 634 cm diepte (1,18 m-NAP). In boring 2 tot 605 cm (0,89 m-NAP) en in boring 3 tot 700 cm (1,82 m-NAP). Hieronder liggen natuurlijke afzettingen. Bij het afgraven van de grond is een aantal vondsten geborgen. Het betreft stukken ijzer, bot, een paar scherven aardewerk en een pijpenkop. Het materiaal is niet afkomstig uit archeologische sporen. In alle boringen is vondstmateriaal aangetroffen. Het gaat hierbij vooral om aardewerk en een enkel stukje bot. Het aardewerk is erg fragmentarisch maar stamt vermoedelijk voor het grootste deel uit de midden-tot late ijzertijd