Słownictwo uczniowskie w nieoficjalnej komunikacji szkolnej

Przynależność młodzieży do grup koleżeńskich czy klasowych uwarunkowana parametrami socjologicznymi (np. wiekiem, wspólnotą potrzeb, dążeń i wzorców kulturowych) uświadamia dorosłej części społeczeństwa (zwłaszcza rodzicom i nauczycielom), iż takie atrybuty środowiskowe, jak m.in. ubiór, język, fantazja, lekkomyślność w podejmowaniu decyzji, emocjonalny stosunek do życia, są wspólne wszystkim kręgom młodzieży, ale w każdym z nich ulegają określonej gradacji i ewolucji. Dla badacza funkcjonalnych odmian współczesnej polszczyzny najistotniejsze w kontekście przytoczonych informacji są zjawiska językowe dostrzegane w uczniowskich aktach mowy realizowanych w kontaktach nieoficjalnych, swobodnych, niekoniecznie tylko w budynku i na dziedzińcu szkolnym. Zagadnienia synonimicznej warstwy słownictwa uczniowskiego, tworzonej w nieoficjalnej komunikacji środowiskowej, należą do ciągle aktualnej i otwartej problematyki analitycznej ze względu na rodzenie się w żargonie nowych i zanikanie tradycyjnych, wyeksploatowanych językowo środków wyrazu, a także ze względu na wyodrębnianie się grupy leksemów „ponadczasowych”, ponadpokoleniowych, zadomowionych w warstwie słownictwa potocznego. W epoce multimedialnej leksyka gwary uczniowskiej znajdzie (bo już znajduje) inne jeszcze, dodatkowe źródła metaforyzacji (np. w języku cybernetyki)