O zmianie zachowań komunikacyjnych we współczesnej kulturze audiowizualnej

"Jedną z cech charakteryzujących kulturę końca XX wieku jest potęgująca się różnorodność praktyk komunikacyjnych, mająca swoje źródło przede wszystkim w bardzo dynamicznym rozwoju techniki audiowizualnej. Niewątpliwie można zgodzić się z Marylą Hopfinger, która pisała w 1985 roku w książce poświęconej temu zjawisku: „Audiowizualność stała się czy też staje podstawą orientacji w otoczeniu uczestników współczesności i dominującym sposobem artykulacji kultury.”1 Autorka sformułowała tę opinię, biorąc pod uwagę najnowszą twórczość teatralną, filmową i telewizyjną oraz aktualne zachowania ludzi w zetknięciu bezpośrednim. Poza obszarem jej zainteresowania znalazły się prawie wszystkie technologie audiowizualnego komunikowania, które — zdaniem Gerarda Rauleta — torują w kulturze drogę do nowej utopii1 2. I temu badaczowi, który opublikował swoją pracę w 1988 roku, również można przyznać rację. Tak zwane neomedia, multimedia i metamedia stwarzają bowiem ludziom wiele okazji do zmiany tradycyjnych zachowań komunikacyjnych, a nawet do przekraczania dotychczasowych granic poznania." (fragm.