Phocée byzantine et génoise : une croissance urbaine

La découverte du dossier Sartiaux à l’École Française d’Athènes contribua à compléter nos connaissances sur la Phocée byzantine et génoise. Au XIIIe siècle. l’exploitation de l’alun, et sa vente dans tout l’Occident méditerranéen par les Génois, entraînent une forte croissance et la fondation dans les années 1290 de la nouvelle Phocée, un nouveau port « industriel ». Cette prospérité s’accentue dans le siècle suivant et au début du XVe siècle, la cité est au confluent de trois pouvoirs, l’Empire romain d’Orient moribond, les Génois, seigneurs complètement intégrés à leur société et les Ottomans avec lesquels, au moins avant la chute de Constantinople, ils maintenaient des relations commerciales.The discovery of the Sartiaux record at the French School of Athens, added to our knowledge of Byzantine and Genovese Phocaea. In the 13th century, the exploitation of alun, as well as its sale throughout the Western Mediterranean by the Genoese led to strong growth and the foundation of the New Phocaea, in the 1290s, which was a new « industrial » port. Prosperity increased by the next century and in the early 15th century, the city is found at the confluence of three distinct powers, the dying Eastern Roma Empire, the Genoese lords, completely integrated into their society and the Ottomans, with whom the city maintained commercial relations, at least shortly before the fall of Constantinople.Η ανακάλυψη του φακέλου Σαρτιώ στην Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή της Αθήνας συμβάλλει στη συμπλήρωση των γνώσεων μας σχετικά με την βυζαντινή και γενοβέζικη Φώκαια. Τον 13ο αιώνα η εκμετάλευση της στυπτηρίας και η πώλησή της σε όλη την δυτική Μεσόγειο από τους Γενοβέζους προκαλεί μεγάλη ανάπτυξη με αποτέλεσμα, γύρω στο 1290, την ίδρυση της Νέας Φώκαιας, ενός νέου « βιομηχανικού » λιμανιού. Αυτή η ευμάρεια εντείνεται τον αιώνα που ακολουθεί και έτσι στις αρχές του 15ου η πόλη βρίσκεται στη συμβολή τριών δυνάμεων, την ψυχορραγούσα πια Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τους Γενοβέζους άρχοντες, τέλεια ενταγμένους στην κοινωνία της Αυτοκρατορίας και τέλος τους Οθωμανούς με τους οποίους, τουλάχιστον μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, διατηρούν εμπορικές σχέσεις