Perception des Phanariotes avant et après Zallony

Tout habitant du Phanar n’est pas Phanariote. La formation du noyau initial de cette caste est encore en partie méconnue. Vers 1700 on compte 19 familles patriciennes. Le drogmanat et le principat consacrent l’avènement sociopolitique des Phanariotes. La greffe de certaines familles phanariotes sur des maisons nobiliaires moldaves et valaques scelle la synergie, voire la symbiose des deux groupes jusqu’à la Révolution grecque. Après 1821 les Phanariotes relèveront d’autres défis et diversifieront leurs activités. La perception des Phanariotes chez les Grecs et les Roumains se cristallise après la parution de la diatribe de Marc-Philippe Zallony (1824), et la traduction de ce libelle en grec et en roumain. L’auteur de la présente communication se propose d’esquisser la fortune et le discrédit qui ont marqué le groupe social des Phanariotes.Not all inhabitants of Phanar are Phanariots. The formation of first nucleus of this caste is still partly unknown. About 1700, there were 19 patrician families. The drogmanate and the principate consecrate the socio-political success of the Phanariots. Grafting some Phanariot families into Moldavian and Wallachian noble households seals the synergy and even the symbiosis of the two groups, up to the Greek revolution. After 1821, the Phanariots take up other challenges and diversify their activities. The Greeks’ and Romanians’ perception of the Phanariots crystallizes after the edition of Marc-Philippe Zallony’s diatribe in 1824 and the translation of this slanderous pamphlet into Greek and Romanian. The Author of this communication will sketch out the fortunes and misfortunes that characterize the “Phanariots” social group.Δεν είναι όλοι οι κάτοικοι του Φαναρίου Φαναριώτες. Η δημιουργία του αρχικού πυρήνα αυτής της κάστας είναι ακόμα εν μέρει άγνωστη. Γύρω στο 1700 αριθμούνται 19 αριστοκρατικές οικογένειες. Τα αξιώματα του δραγομάνου και του πρίγκιπα σημαδεύουν την κοινωνιο-πολιτική άφιξη των Φαναριωτών στο ιστορικό προσκήνιο. Η είσοδος ορισμένων φαναριώτικων οικογενειών σε ευγενικούς οίκους της Μολδαβίας και της Βλαχίας σφραγίζει αυτή τη σύμπραξη, δηλαδή τη συμβίωση των δύο ομάδων ώς την Ελληνική Επανάσταση. Μετά το 1821 οι Φαναριώτες θα αντιμετωπίσουν άλλες προκλήσεις και θα διαφοροποιήσουν τις δραστηριότητές τους. Η αντίληψη των Ελλήνων και των Ρουμάνων για τους Φαναριώτες αποκρυσταλλώνεται μετά την εμφάνιση της πραγματείας του Μάρκου Φιλίππου Ζαλλώνη (1824) και τη μετάφραση αυτού του δοκιμίου στα ελληνικά και ρουμανικά. Ο συγγραφέας της παρούσας ανακοίνωσης παρουσιάζει ένα περίγραμμα της καλής τύχης και της ανυποληψίας που γνώρισε η κοινωνική ομάδα των Φαναριωτών