Zich met kinderen verplaatsen in Brussel?

Aan de hand van een typologie van de “ruimte-tijdattitudes” gaan de auteurs na in welke mate de diverse transportmodi beantwoorden aan de behoeften van personen die met kinderen jonger dan twaalf jaar in Brussel wonen en er zich dagelijks verplaatsen. De studie legt de zwakke punten van het openbaar vervoer bloot, meer bepaald voor personen die zeer veel belang hechten aan tijdsbeheer (voor zichzelf of voor het welzijn van de kinderen die hen vergezellen). Om aan de behoeften van deze vaak gestresseerde, gehaaste en ongeruste doelgroep te voldoen, stellen de auteurs voor om het openbaar vervoer een humaner karakter te geven, zodat de gebruiker het gemakkelijker krijgt. Men mag van hem niet steeds meer vaardigheden verwachten om de verstrengeling van de netwerken te beheersen en zich aan het aanbod aan te passen. In dit opzicht is het bijzonder belangrijk om het comfort, de uitrusting en het onthaal aan de haltes en de modale en intermodale knooppunten te verbeteren. Dit is nu nog onvoldoende het geval in Brussel. Meer in het algemeen sporen de auteurs de lezers aan om na te denken over de aantrekkelijkheid van het openbaar vervoer. Factoren als de diverse fasen in de levenscyclus van de gebruikers en de verschillende manieren om het dagelijks leven te organiseren zijn hierbij belangrijk. Zij beklemtonen ook dat het openbaar vervoer een bijdrage kan leveren om het tijdsgebruik in de stad te synchroniseren.A l’aide d’une typologie des « attitudes spatio-temporelles », les auteurs évaluent l’adéquation des divers modes de transport aux contraintes des personnes vivant avec des enfants de moins de douze ans et se déplaçant quotidiennement à Bruxelles. L’étude souligne les faiblesses du transport public, en particulier vis-à-vis de ceux pour qui la maîtrise du temps est particulièrement importante (que ce soit pour eux-mêmes ou pour le bien-être des enfants qui les accompagnent). Pour répondre aux besoins de ce public souvent stressé, pressé et inquiet, les auteurs suggèrent d’humaniser davantage le service de transport afin de faciliter la vie de l’usager, plutôt que d’attendre de celui-ci toujours plus de compétences pour maîtriser l’enchevêtrement des réseaux et s’adapter à l’offre. Améliorer le confort, l’équipement et l’accueil aux arrêts et aux pôles d’échanges modaux et intermodaux est à cet égard particulièrement important et trop rare à Bruxelles. Plus généralement, les auteurs invitent à réfléchir à l’attractivité du transport public en prenant en compte les différents stades du cycle de vie des usagers et la multiplicité des types d’organisation quotidienne. Ils insistent aussi sur la contribution que les transports peuvent apporter à une nécessaire synchronisation des temporalités urbaines.By means of a typology of “attitudes towards space and time”, the authors evaluate the suitability of various modes of transport in terms of the limitations of people who live with children under the age of twelve and who travel on a daily basis in Brussels. The study underlines the shortcomings of public transport, in particular regarding those for whom time management is especially important (for themselves or for the well-being of the children who accompany them). In order to meet the needs of a public who are often stressed, in a hurry and worried, the authors suggest that the transport service must be humanised in order to make life easier for users, rather than expecting them to acquire more and more technical skills to make use of the tangled networks and adapt to the offer. In this respect, improvements in the comfort, equipment and accessibility at stops and points of modal and intermodal change are particularly important and all too rare in Brussels. More generally, the authors assess the attractiveness of public transport by considering the different stages of life of users and the many ways they organise their daily activities. They also insist on the contribution which public transport may make to the necessary synchronisation of urban temporalities