Blood Brothers in Despair: Greek Brigands, Albanian Rebels and the Greek-Ottoman Frontier, 1829‑1831

In the last stage of the disastrous war for Greek independence (1829‑31), the suggested northern frontier line changed three times. The uncertain future of the region, the pressure of the central government to create regular armed forces and to safeguard security along the new border land brought the local Greek and Albanian military élites, after ten years of heavy fighting, in an awkward position. Their options were restricted and their welfare as mercenaries was threatened. The crumbling Empire and the soon‑to‑be Greek nation-state, were unpredictable in their responses either as allies or as enemies. Their choices of reaction varied, yet their method was uniform: to bargain tough before compromising, even if the given choice involved mutiny and extensive civil strife. Their opponents, on the other side, Governor Ioannis Kapodistrias and Grand Vizier Mehmed Reşid had to show in the eyes of the Great Powers determination and improvisation, in order to gain the necessary prestige and win back the disputed territories. Eventually the making of the frontier forced both warlords and politicians to transform their tactics and reconsider their alliances.Dans les dernières années de la catastrophique guerre d’indépendance grecque (1829‑1831), la frontière nord de la Grèce qui fut suggérée, changea trois fois. Le futur incertain de la région, les pressions du gouvernement central en vue de créer une armée régulière et d’assurer la sécurité dans les nouvelles régions frontalières mirent les élites grecques et albanaises dans une position difficile, après dix ans de durs combats. Leurs options étaient réduites et leur prospérité, comme mercenaires, menacée. Les réactions, que ce soit comme alliés ou comme ennemis, de l’Empire ottoman déclinant et de l’État grec en construction étaient imprévisibles. Il y avait diverses réactions possibles mais leur choix fut le même : négocier sévèrement leur place avant de se soumettre, même si cela supposait une révolte et des luttes civiles. De l’autre côté, leurs adversaires, le gouverneur Ioannis Capodistria et le Grand vizir Mehmed Reşid devaient montrer aux grandes puissances à la fois leur volonté et leur capacité d’improvisation, pour conserver leur prestige et retrouver les territoires qu’ils risquaient de perdre. Le tracé d’une frontière contraignit finalement autant les combattants que les politiques à changer leur tactique et à revoir leurs alliances.Κατά το τέλος του καταστροφικού πολέμου της ελληνικής ανεξαρτησίας (1829‑1831), το προτεινόμενο βόρειο σύνορο της Ελλάδας άλλαξε τρεις φορές. Η ρευστότητα για το μέλλον της περιοχής, οι πιέσεις της κεντρικής εξουσίας για τη δημιουργία ενός τακτικού στρατού και συνθηκών ασφάλειας στις νέες παραμεθόριες περιοχές έφεραν την ελληνική και αλβανική ελίτ, μετά από δέκα χρόνια σκληρού πολέμου, σε δεινή θέση. Οι επιλογές του περιορίζονταν και η ευημερία τους, ως μισθοφόρων πολεμιστών, απειλούνταν. Η παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία και το υπό κατασκευήν ελληνικό κράτος ήταν απρόβλεπτοι στις αντιδράσεις τους είτε ως σύμμαχοι είτε ως εχθροί. Ακολούθησαν διαφόρους μεθόδους αντίδρασης, αλλά η βασική μέθοδος ήταν η ίδια: να διαπραγματευτούν σκληρά τη θέση τους πριν συνθηκολογήσουν, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε στάση και εμφύλιες συγκρούσεις. Οι αντίπαλοί τους, από την άλλη πλευρά, ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας και ο Μεγάλος Βεζίρης Μεχμέτ Ρεσίτ (Κιουταχής) έπρεπε να επιδείξουν ενώπιον των Μεγάλων Δυνάμεων αυτοσχεδιασμό και αποφασιστικότητα, ώστε να διατηρήσουν το κύρος τους και να ανακτήσουν τις επαρχίες που κινδύνευαν να χάσουν. Ο σχηματισμός των συνόρων ανάγκασε τελικά τόσο τους πολεμιστές όσο τους πολιτικούς, να μεταβάλουν τις τακτικές τους, και να αναθεωρήσουν τις συμμαχίες τους