Μοριακή προσομοίωση υαλωδών υλικών

This work is dedicated to the study of the structure-property-function relationships of glassy materials by utilizing computational experiments conducted with molecular simulation techniques that translate to the cutting edge of materials research. Glassy materials constitute one basic representative of the category of amorphous materials.Amorphous materials are materials whose properties are a hybrid of solid and liquid properties. In particular, materials belonging to this category can show lack of long-range order in their structure and time-dependent deformation in response to the imposition of large external stresses (as liquids generally do), whereas at the same time they can retain their geometry, support shear stresses and return to their initial shape upon removal of small external stresses (as solids generally do). In that sense, glassy materials have both solid and liquid characteristics. In particular, glasses are considered to be amorphous solids. On the one hand, they exhibit a disordered structure, as liquids do, whereas, on the other hand, molecular motion in them consists mainly of vibrations around equilibrium positions, as in solids, and translational diffusion is very slow.Clearly, the study of these amorphous materials is of great scientific importance, as it can reveal unknown mechanisms – whether at an atomic, molecular, or more coarse-grained level – which are not applicable to any of the three known states of matter.Moreover, the constraints under which these physical mechanisms act are also of great importance, as it is known that the properties of amorphous materials depend strongly not only on their formation process, but also on the conditions under which they find themselves. Another unique characteristic of this type of materials is that their properties change with time. This is a strong indication that these materials are out of thermodynamic equilibrium and constantly striving to approach it.Understanding glasses, and therefore being able to control their properties, is of great technological significance as well. Amorphous materials are present in every aspect of our everyday life and their role is far more important and essential than one would intuitively expect. This happens because their use is not limited to the traditional inorganic glasses, such as wine bottles and window panes, but includes also the technologically most important category of organic (usually polymer) glasses. Today,polymer glasses exhibiting glass transition at temperatures above room temperature[e.g. polystyrene (PS), polyethylene terephthalate (PET), poly(methyl methacrylate)(PMMA), polycarbonates (PC) and polyimides] find countless applications as construction and insulation materials, membranes with specific permeability and selectivity etc. It’s worth mentioning that recently developed Upsalite, named after the University of Uppsala where it has been synthesized for the first time, is an inorganic amorphous solid (magnesium carbonate) with world record breaking surface area(~800 m 2 /g) and water adsorption abilities.The mechanical properties of glassy materials show a unique dependence on their chemical constitution and their thermal-mechanical history of formation. In particular,the yield point of some glassy polymers has been seen to increase over natural ageing and reversely, to decrease when the glassy specimen is subjected to large plastic deformation. The later observation finds tremendous usage in mechanical rejuvenation of glasses, where initially brittle glassy materials (e.g. PS) become ductile upon imposition of plastic deformation. All the above observations make obvious the necessity for additional research of this type of materials.Molecular simulations constitute one basic and efficient tool for materials research, as they can in many cases accurately estimate thermodynamic, dynamic and, if appropriately coupled to other techniques, mechanical and flow properties. In addition,molecular simulations with the help of statistical mechanics are able to provide the missing link between the microscopic world and macroscopically observed properties,providing insight into mechanisms of phenomena taking place at the microscopic level whose effect is observed as a change in one or more macroscopic properties of the system, e.g., increase of the modulus of elasticity. In this work, we make use of different molecular simulation techniques and we exploit the relatively large variety of schemes which can be applied to each one of them in order to simulate two phenomena observed in glassy materials: a) the physical ageing of glasses and b) their response to mechanical deformation.The ultimate objective of this work is to couple the two above mentioned phenomena and study them as one through monitoring the physical ageing of a glassy material which is being deformed by gradually increasing deformations that reach deep into the plastic regime. One of the basic obstacles in realizing this objective is that the rate of the deformation experiments should be as close as possible to experimentally applied rates. In order to succeed in providing a self-consistent algorithm able to successfully simulate the above experiment, several other difficulties encountered during this effort have to be overcome. According to our approach, initially designed by former members of our research group, the evolution in time is viewed as a succession of infrequent events. It proceeds via accessing new states, or basins of the energy in configuration space, which are connected via transition paths to an already existing network of states. When new connections between states are explored and the rate of transitions for those connections is calculated, the system can be allowed to evolve in time. Another basic obstacle we have to overcome is that a way has to be found to efficiently reduce the number of states that have to be considered as the system evolves in time and therefore the network of accessed states expands. This is accomplished through especially designed lumping algorithm which selectively reduces the size of the original network of states. The resulting lumped system is in a position to fully describe the long-time dynamics of the original system without severe loss of information.Moreover, a technique has been developed for visualizing the network, which can (a)help the lumping algorithm converge to a solution faster and (b) provide an alternative representation of the time evolution of the system instead of the typical snapshot-representation. This graphical representation, which we call temporal disconnectivity graph, reveals new information that is not available through currently available representation schemes. In particular, each single state can be separately monitored over time, as its identity is known and can be tracked at different times to see how this state changes with time. As a consequence, connectivity between given states can alsobe monitored over time, revealing diffusion mechanisms between the populations of communicating states.The mechanical deformation of glassy materials, constituting the second part of the general simulation problem, is treated through specially designed algorithms which deform the studied system stepwise. Again this particular problem is broken down into several sub-problems. A large part of the designed algorithm is dedicated to the deformation of the potential energy minima and the first order saddle points traversed through transition paths between the minima. In addition, the connectivity between the distorted minima has to be re-evaluated through a re-scaling methodology applicable to the already existing connectivity prior to deformation. Then, the result of this process has to be successfully coupled to the time-evolution mechanism described above in order to relax the system and let it evolve in time through exploration of new states.This process repeats itself until the yield point is surpassed and the plastic regime is reached. All methods developed in the context of this work contribute to the purpose of simulating glass deformation at realistic strain rates by solving several problems arising on the way.In addition, significant efforts in this thesis have been devoted to increasing the computational efficiency of the algorithm developed for tracking physical ageing and deformation. To this end, sub-processes of this major-algorithm which cost both in computation time and in memory space have been appropriately modified in order to run in parallel. This modification can lead to very significant reduction of computational time. Computational expensive processes such as potential energy calculation and minimization, force calculation, Hessian-matrix calculation and diagonalization have been appropriately designed to run in parallel. The next step of parallelization would be to dedicate each involved processor in exploring one certain direction of the 3N-dimensional configuration space, N being the number of participating atoms.Η παρούσα εργασία αποσκοπεί στην μελέτη των σχέσεων δομής-ιδιοτήτων πουδιέπουν την ύλη. Συγκεκριμένα, άμεσος στόχος αποτελεί η διερεύνηση μιας ιδιαίτερηςκατηγορίας υλικών, αυτής των αμόρφων στερεών. Η κύρια ιδιαιτερότητα τωναμόρφων υλικών έγκειται στο γεγονός πως μπορούν και εμφανίζουν χαρακτηρισικάτόσο της στερεάς, όσο και της υγρής φάσης. Συγκεκριμένα, στα άμορφα στερεάμπορεί να παρατηρηθεί έλλειψη τάξεως μακράς εμβέλειας στη δομή τους ενώεμφανίζουν χρονικά εξαρτώμενη παραμόρφωση ως απόκριση σε μεγάλη εξωτερικάεπιβαλλόμενη τάση (συμπεριφορά, ανάλογη με αυτή των υγρών). Από την άλλη μεριά,μπορούν να διατηρούν την γεωμετρία τους, να υποστηρίξουν την επιβολή διατμητικήςτάσης, και να επιστρέψουν στο αρχικό τους σχήμα κατόπιν κατάργησης μικρήςεξωτερικά επιβαλλόμενης τάσης (συμπεριφορά, ανάλογη με αυτή των στερεών). Υπόαυτή την έννοια, τα άμορφα υλικά έμφανίζουν χαρακτηριστικά τόσο στερεάς, όσο καιυγρής φάσης.Χαρακτηριστικοί αντιπρόσωποι των αμόρφων υλικών είναι οι ύαλοι ή υαλώδη υλικά.Τα υαλώδη υλικά θεωρούνται άμορφα στερεά. Παρά το γεγονός ότι θεωρούνταιστερεά, εμφανίζουν διαταραγμένη και ακανόνιστη δομή, όπως τα υγρά, ενώ από τηνάλλη, η μοριακή κίνηση σε αυτά απαρτίζεται κυρίως από δονήσεις γύρω απόκαταστάσεις ισορροπίας και η διάχυση εντός τους είναι εξαιρετικά αργή, όπωςακριβώς στα στερεά.Είναι εμφανές πως η μελέτη των υαλωδών υλικών είναι μεγάλου επιστημονικούενδιαφέροντος, καθώς μπορεί να αποκαλύψει μέχρι τώρα άγνωστους μηχανισμούς –είτε σε ατομικό, μοριακό, είτε σε περισσότερο αδροποιημένο επίπεδο – οι οποίοι δενείναι παρόντες σε καμία άλλη περίπτωση υλικών. Επιπρόσθετα, οι περιορισμοί και οι προϋποθέσεις κάτω από του οποίους οι εν λόγω φυσικοί μηχανισμοί δρουν εμφανίζουνιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι γνωστό πως οι ιδιότητες των υαλωδών υλικών εξαρτώνταιέντονα αφενός από την διαδικασία σχηματισμού τους, και αφετέρου από τις συνθήκεςστις οποίες βρίσκονται. Ένα επιπρόσθετο γνώρισμα των υλικών αυτού του τύπου είναιπως οι ιδιότητές τους παρουσιάζουν χρονική εξάρτηση. Αυτή είναι μία ισχυρή ένδειξηπωςαυτάταυλικάβρίσκονταιεκτόςθερμοδυναμικήςισορροπίας,ενώχαρακτηρίζονται από μία διαρκή προσπάθεια προσέγγισής της. Αυτό είναι και τοκύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των υαλωδών υλικών, ένα φαινόμενο που είναιευρύτερα γνωστό ως φυσική γήρανση.Η κατανόηση των υαλωδών υλικών και κατ’ επέκταση η ικανότητα ελέγχου τωνιδιοτήτων τους εμφανίζει εξίσου μεγάλο τεχνολογικό ενδιαφέρον. Τα άμορφα στερεάείνα παρόντα σε κάθε πτυχή της σημερινής ζωής και ο ρόλος τους είναι κατά πολύ πιοσημαντικός απ’ ότι κάποιος διαισθητικά θα νόμιζε. Αυτό κυρίως οφείλεται στογεγονός πως η χρήση τους δεν περιορίζεται στα παραδοσιακά ανόργανα γυαλιά, όπωςαυτά των μπουκαλιών και των τζαμιών, αλλά εκτείνεται και συμπεριλαμβάνει τηνπολύ σημαντκή κατηγορία των οργανικών (κυρίως πολυμερικών) γυαλιών. Σήμεραείναι γνωστό πως αρκετά πολυμερικά γυαλιά εμφανίζουν υαλώδη μετάπτωση σεθερμοκρασίες πολύ κοντά ή και πάνω από τη θερμοκρασία δωματίου. Υλικά σαν κιαυτά [π.χ.πολυστυρένιο (PS), πολυαιθυλενοτερεφθαλικός εστέρας (PET), πολυμεθακρυλικός μεθυλεστέρας (PMMA), πολυ(ανθρακικός εστέρας της διφαινόλης-Α) (PC), πολυιμίδια] βρίσκουν αναρίθμητες εφαρμογές ως δομικά υλικά, υλικάμονώσεως, υλικά συσκευασίας με ελεγχόμενες ιδιότητες φραγής, μεμβράνες μεδιαπερατότητα και εκλεκτικότητα κατάλληλες για διαχωρισμούς αερίων, υλικάκατασκευής CDs, διηλεκτρικά στη μικροηλεκτρονική, επιφανειακά επιστρώματα κ.ά.Αξίζει να αναφερθεί πως ο πολύ πρόσφατα εφευρεθής Ουψαλίτης (Upsalite),οναμασθέντας από το πανεπιστήμιο της Ουψάλα, όπου συνθέθηκε για πρώτη φορά,αποτελεί ένα ανόργανο άμορφο στερεό (ανθρακικό Μαγνήσιο) με τη μεγαλύτερηειδική επιφάνεια (~800 m 2 /g) και εξαιρετικές προσροφητικές ικανότητες.Οι μηχανικές ιδιότητες των υαλωδών υλικών εμφανίζουν μία μοναδική εξάρτηση απότη χημική σύσταση και την θερμική ιστορία σχηματισμού. Συγκεκριμένα, το σημείοδιαρροής μερικών υαλωδών πολυμερών έχει παρατηρηθεί να αυξάνεται κατά τηνδιαδικασία της φυσικής γήρανσης και αντίστροφα. Η τελευταία παρατήρηση βρίσκειθεαματική εφαρμογή στην «μηχανική ανανεαροποίηση» (mechanical rejuvenation) των γυαλιών, όπου κανονικώς ψαθυρά υαλώδη υλικά (π.χ. PS) γίνονται όλκιμακατόπιν έντονης μηχανικής παραμόρφωσης (πέρασμα από έναν κυλινδρόμυλο). Ηόλκιμη συμπεριφορά διαρκεί μερικές ώρες, μέχρις ότου υπερκερασθεί από τη φυσικήγήρανση του υλικού.Οι μοριακές προσομοιώσεις αποτελούν ένα βασικό και αποτελεσματικό εργαλείο γιατην μελέτη της συμπεριφοράς των υλικών, καθώς είναι σε θέση να εκτιμήσουν μεμεγάλη ακρίβεια θερμοδυναμικές, δυναμικές και, αν συνδυαστούν κατάλληλα μεάλλες τεχνικές, μηχανικές και ροϊκές ιδιότητες. Επιπρόσθετα, οι μοριακέςπροσομοιώσεις με την βοήθεια της στατιστικής μηχανικής μπορεί να αποτελέσουν τονσυνδετικό κρίκο μεταξύ του μικροσκοπικού και του μακροσκοπικού κόσμου,παρέχοντας τη σύνδεση, με λήψη κατάλληλων στατιστικών μέσων πάνω στις διάφορεςμικροκαταστάσεις,μεταξύμικρόκοσμουκαιμακροσκοπικάπαρατηρούμενωνιδιοτήτων. Σε αυτή την εργασία χρησιμοποιούμε διαφορετικές τεχνικές μοριακώνπροσομοιώσεων, εκμεταλλευόμενοι τη σχετικά ευρεία ποικιλία σχημάτων για τηνεφαρμογή αυτών των τεχνικών, με απώτερο σκοπό να προσομοιώσουμε δύοφαινόμενα: α) το φαινόμενο της φυσικής γήρανσης στα υαλώδη υλικά και β) τηναπόκριση αυτών των υλικών σε μηχανική παραμόρφωση.Ύψιστος σκοπός αυτής της εργασίας είναι να συνδιαστούν κατάλληλα τα δύοπροαναφερθέντα φαινόμενα και να μελετηθούν ως ένα. Αυτό μπορεί να επιτευχθείμέσω ελέγχου του φαινομένου της φυσικής γήρανσης για την χρονική εξέλιξη τουσυστήματος, στο οποίο σε τακτά χρονικά διαστήματα επιβάλλεται μία διαρκώςαυξανόμενη εξωτερική παραμόρφωση ώστε προοδευτικά να φτάσουμε σε παραμορφώσεις εντός της πλαστικής περιοχής. Ένα από τα βασικότερα εμπόδια στηνπροσπάθεια αυτή αποτελεί η επιθυμία μας να προσομοιωθεί η διαδικασία αυτή μεεπιβαλλόμενους ρυθμούς παραμόρφωσης όσο το δύνατόν πιο κοντά στουςπειραματικά χρησιμοποιούμενους, ώστε να είναι εφικτή και η σύγκριση με αντίστοιχεςπειραματικά μετρούμενες τιμές ιδιοτήτων.Κατά την προσπάθειά μας να σχεδιαστεί ένας αυτοσυνεπής, αποτελεσματικόςαλγόριθμος ικανός να προσομοιώσει επιτυχώς το παραπάνω πείραμα, αντιμετωπίστηκαν αποτελεσματικά ένα μεγάλο σύνολο από επιμέρους μικρότεραπροβλήματα. Συγκεκριμένα, προκειμένου να μελετηθεί η χρονική εξέλιξη τουμελετούμενου συστήματος στο χρόνο χρησιμοποιήσαμε την μεθοδολογία των εγγενών δομών. Σύμφωνα με την μεθοδολογία αυτή, η χρονική εξέλιξη του υαλώδουςσυστήματος μπορεί να θεωρηθεί ότι συμβαίνει μέσω στοιχειωδών μεταβάσεων μεταξύλεκανών δυναμικής ενέργειας (basins). Με την εισαγωγή της έννοιας των στοιχειωδώνμεταβάσεων μεταξύ λεκανών στην υπερεπιφάνεια ενέργειας και τον υπολογισμό τωνσταθερών ρυθμούk i → j γι’ αυτές τις μεταβάσεις, υποθέτοντας ότι το σύστημαπαραμένει επί αρκετό χρόνο μέσα σε κάθε λεκάνη μεταξύ διαδοχικών μεταβάσεων,έτσι ώστε να κατανεμηθεί στο εσωτερικό της σύμφωνα με τις απαιτήσεις μιαςπεριορισμένης (εντός λεκάνης) θερμοδυναμικής ισορροπίας και να «ξεχάσει» πώςακριβώς εισήλθε στη λεκάνη, η δυναμική του συστήματος αδροποιείται σε μιαστοχαστική ανέλιξη Poisson πάνω σε ένα πλέγμα λεκανών (ή «καταστάσεων»)συνδεδεμένων μεταξύ τους μέσω των στοιχειωδών μεταβάσεων. Στα πλαίσια αυτήςτης εργασίας έγινε χρήση μίας νέας μεθοδολογίας, βασισμένη στις ιδιότητες τωνστοχαστικών ανελίξεων Poisson και τη θεωρία χρόνου πρώτης προσπέλασης (firstpassage time analysis) για τη χαρτογράφηση αυτού του δικτύου και τηνπαρακολούθηση της κατανομής του συστήματος ανάμεσα στις καταστάσειςσυναρτήσει του χρόνου.Το δίκτυο των λεκανών που προσδιορίζεται κάνοντας χρήση του παραπάνωαλγορίθμου μπορεί να γίνει εξαιρετικά μεγάλο, δυσχεραίνοντας την ταχύτητα τωνυπολογισμών πάνω σε αυτό. Αυτό αποτελεί ένα επιπρόσθετο πρόβλημα που έπρεπε ναυπερκεράσουμε στην προσπάθεια μελέτης της δυναμικής συμπεριφοράς τουσυστήματος σε μεγάλης κλίμακας χρόνους. Η λύση του προβλήματος αυτούεπιτεύχθηκε μέσω της σχεδίασης ενός κατάλληλου αλγορίθμου για την αδροποίησητου αρχικού, μεγάλης διαστατικότητας, συστήματος. Η μέθοδολογία αυτή μειώνειεπιλεκτικά την διαστατικότητα ενός οσοδήποτε μεγάλου αρχικού συστήματος. Τοπροκύπτον ισοδύναμο σύστημα καταστάσεων μειωμένης διάστασης είναι σε θέση ναπεριγράψει την δυναμική του αρχικού συστήματος καταστάσεων σε μεγάλουςχρόνους, δίχως σημαντική απώλεια σε πληροφοριακό πλούτο αναφορικά με αυτήν.Το δίκτυο λεκανών, όπως προσδιορίζεται από τη μέθοδο DIMW, αποτελεί μιααδροποιημένη, διακριτοποιημένη αναπαράσταση του χώρου απεικονίσεων. Υιοθετώντας την εικόνα μιας στοχαστικής ανέλιξης Poisson για τη χρονική εξέλιξητης κατανομής του συστήματος σ’ αυτό το δίκτυο, μπορεί κανείς να επιλύσειαναλυτικά το σύστημα διαφορικών εξισώσεων που διέπει την ανέλιξη (master equation) υπό συγκεκριμένες αρχικές συνθήκες.Η πιθανότητα κατάληψης κάθελεκάνης προκύπτει ως άθροισμα φθινουσών εκθετικών συναρτήσεων του χρόνου,όπου οι χαρακτηριστικοί χρόνοι των «τρόπων χαλάρωσης» (relaxation modes) πουεμφανίζονται στα εκθετικά σχετίζονται άμεσα με τις ιδιοτιμές του πίνακα σταθερώνρυθμού των μεταβάσεων στην εξίσωση master. Με βάση αυτήν την αναλυτική λύση,αναπτύξαμε μια μεθοδολογία στα πλαίσια της παρούσας εργασίας για την γραφικήαπεικόνιση του συστήματος των καταστάσεων και της χρονικής εξέλιξης αυτού.Η μεθοδολογία αυτή μπορεί α) να βοηθήσει τον προαναφερθέν αλγόριθμοαδροποίησης να συγκλίνει γρηγορότερα και β) παρέχει μία εναλλακτική γραφικήαπεικόνιση της υπερεπιφάνειας δυναμικής ενέργειας και της εξέλιξης του συστήματοςπάνω σε αυτή. Τα πλεονεκτήματα της εν λόγω μεθόδου έναντι εναλλακτικών μεθόδωναπεικονίσεως είναι δύο. Αρχικά, η προτεινόμενη μέθοδος, την οποία αποκαλούμεδιάγραμμα χρονικής αποσυσχέτισης (temporal disconnectivity graph), εμπεριέχει τηνέννοια του χρόνου και δίνει την πληροφορία της χρονικής εξέλιξης του συστήματοςπάνω στην υπερεπιφάνεια δυναμικής ενέργειας, ενώ άλλες μέθοδοι απεικόνισηςπαρέχουν στιγμιότυπα (snapshots) της υπερεπιφάνειας του συστήματος. Επίσης, ηγραφική αυτή μέθοδος προσφέρει την παρακολούθηση κάθε μιας κατάστασηςξεχωριστά. Με τον τρόπο αυτό προσφέρεται η πληροφορία της ταυτότητας της κάθεκατάστασης και πολύ σημαντικότερα του πότε θα αποκατασταθεί μία περιορισμένη(στα πλαίσια μίας λεκάνης) ισορροπία μεταξύ διαφόρων καταστάσεων. Ως συνέπεια,μπορεί να παρακολουθηθεί η συνδετικότητα μεταξύ καταστάσεων ως συνάρτηση τουχρόνου και να αποκαλυφθούν μηχανισμοί διάχυσης μεταξύ των πληθυσμώνεπικοινωνούντων καταστάσεων.Η μηχανική παραμόρφωση υαλωδών υλικών αποτελεί το δεύτερο σκέλος του γενικούπροβλήματος προσομοίωσης. Το φαινόμενο αυτό προσεγγίζεται με τη βοήθειακατάλληλα σχεδιασμένου αλγορίθμου, ο οποίος παραμορφώνει το υπό μελέτησύστημα βηματικά. Και σε αυτήν την περίπτωση, το κύριο πρόβλημα διαχωρίζεται σεπερισσότερα του ενός επιμέρους υπο-προβλήματα. Ένα μεγάλο μέρος του αλγορίθμουαφιερώνεται στην διαδικασία παραμόρφωσης των ελαχίστων ενέργειας Gibbs και τωνπαρεμβαλλόμενων σαγματικών σημείων, μέσω των οποίων διέρχεται το σύστημα κατάτις στοιχειώδεις μεταβάσεις μεταξύ ελαχίστων ενέργειας Gibbs. Επιπρόσθετα, ησυνδετικότητα μεταξύ των ελαχίστων θα πρέπει να επανεκτιμηθεί κατόπινπαραμορφώσεως. Στη συνέχεια, το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας θα πρέπει να συζευκτεί με τον αλγόριθμο χρονικής εξέλιξης του συστήματος (DIMW) ώστε ναεξισορροπήσει το σύστημα την επιφερόμενη μεταβολή λόγω παραμορφώσεως. Ηπαραπάνω διαδικασία επαναλλαμβάνεται όσπου να περάσουμε το σημείο διαρροής καινα εισέλθουμε στην περιοχή πλαστικής παραμόρφωσης. Όλες οι μέθοδοι πουαναπτύχθηκαν στα πλαίσια αυτής της εργασίας έχουν ως άμεση προτεραιότητα νασυνεισφέρουν στον απώτερο σκοπό της προσομοίωσης πειραμάτων παραμόρφωσηςυαλωδών υλικών υπό ρεαλιστικούς ρυθμούς παραμόρφωσης.Στην εργασία αυτή εκτιμήθηκαν οι ελαστικές σταθερές (μέτρο Young και λόγοςPoisson) του υαλώδους ατακτικού πολυστυρενίου μέσω υπολογιστικών πειραμάτωνεπιβαλλόμενης μοναξονικής (εφελκυστικής και θλιπτικής) τάσης στην ελαστικήπεριοχή κάνοντας χρήση της οιονεί αρμονικής προσέγγισης (quasi harmonicapproximation) για την εκτίμηση της θερμικής συνεισφοράς του συστήματος στηνσυνολική ενέργεια. Οι εκτιμηθείσες τιμές βρέθηκαν πολύ κοντά σε πειραματικάμετρούμενες τιμές. Επιπλέον, η θερμοκρασιακή εξάρτηση των εκτιμώμενωνελαστικών σταθερών βρέθηκε να έχει την θεωρητικά αναμενόμενη μορφή και είναι σεπλήρη συμφωνία με την πειραματικά παρατηρούμενη.Η ογκομετρική συμπεριφορά του υαλώδους ατακτικού πολυστυρενίου προσομοιώθηκεα) με χρήση της οιονεί αρμονικής προσέγγισης και β) μέσω προσομοιώσεων μοριακήςδυναμικής και τα αποτελέσματα βρέθηκαν σε παρα πολύ καλή συμφωνία μεταξύ τους,αλλά και με αντίστοιχες πειραματικές μετρήσεις από πειράματα απότομης ψύξηςτήγματος ατακτικού πολυστυρενίου. Ακόμα, η θερμοδυναμική συνέπεια της οιονείαρμονικής προσέγγισης ελέγχθηκε και πιστοποιήθηκε η ορθότητά της. Μέσω τηςκαμπυλότητας των καμπυλών της ελάχιστης ενέργειας Gibbs με την παραμόρφωσηυπολογίστηκε το μέτρο Young και βρέθηκε να είναι σε πολύ καλή συμφωνία