Decision models in adaptive educational hypermedia systems

Adaptive Educational Hypermedia Systems (AEHS) have been proposed as the underlying facilitator for personalized web-based learning with the general aim of personalizing learning experiences for a given learner. Adaptive learning objects selection and sequencing is recognized as challenging research issues in adaptive educational hypermedia systems (AEHS). In order to adaptively select and sequence learning objects in AEHS, the definition of adaptation behaviour, referred to as Adaptation Model, is required. The main drawback of the direct definition of adaptation rules is that there can be cases during the run-time execution of AEHS where no adaptation decision can be made due to insufficiency and/or inconsistency of the defined adaptation rule sets. The main hypothesis of this thesis is that it is feasible to construct a semi-automated, decision-based approach, which generates a continuous decision function that estimates the desired AEHS response, aiming to overcome the problems of insufficiency and inconsistency in the AM of an AEHSΤα προσαρμοστικά εκπαιδευτικά συστήματα υπερμέσων (Adaptive Educational Hypermedia Systems) είναι συστήματα τεχνολογικά υποστηριζόμενης εκπαίδευσης που προσαρμόζουν το παρεχόμενο εκπαιδευτικό περιεχόμενο στις ειδικότερες εκπαιδευτικές ανάγκες του κάθε εκπαιδευομένου ή ομάδας εκπαιδευομένων. Η κεντρική λειτουργική μονάδα των συστημάτων αυτών είναι το Μοντέλο Προσαρμοστικότητας (Adaptation Model), τυπικά αποτελούμενο από ένα σύνολο κανόνων, στόχος των οποίων είναι ο καθορισμός του τρόπου επιλογής εκπαιδευτικού υλικού (resource selection) από μία αποθήκη ή συλλογή εκπαιδευτικού υλικού και του τρόπου σύνθεσής του (resource sequencing) ως ενιαίο εκπαιδευτικό περιεχόμενο. Βασικό μειονέκτημα της χρήσης κανόνων για την περιγραφή του μοντέλου προσαρμοστικότητας είναι ότι απαιτεί το σχεδιασμό ενός υπερβολικά μεγάλου και πολύπλοκου συνόλου κανόνων, με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά δύσκολος τόσο o εκ των προτέρων ορισμός του, όσο και η συντήρηση/ανανέωσή του κατά την διάρκεια της εκτέλεσης (runtime). Η διατριβή αφορά στην ανάπτυξη κατάλληλων μεθόδων/τεχνικών που να επιτρέπουν τον αυτόματο ορισμό των κανόνων προσαρμοστικότητας, καθώς και στην ανάπτυξη ενός ενιαίου πλασίου αξιολόγησης της επίδοσης των τεχνικών αυτώ