Προγνωστικοί δείκτες εξέλιξης της μυοπερικαρδίτιδας στην β-μεσογειακή αναιμία

Pericarditis is a well-known disease to patients suffering from β-Thalassemia. Myocarditis is being studied lately. However, echocardiographies and electrocardiographics, which are helpful for the prediction of myocarditis, have not been studied in depth. Data collection and methodology: Thirty-five patients age 12-35, suffering from homozygous β-Thalassemia major were examined. Eighteen of the subjects were men and seventeen of them were women. The end diastolic diameters of the left ventricle were studied by the use of echocardiography while the segments QRS were studied by the use of electrocardiography. During the study the disease was in its initial phase. A year later the subjects were re-examined and these final results were compared to the first ones. Results: The patients were divided into two groups. Group A consisted of patients suffering from heart failure of the left ventricle and group Β consisted of patients not suffering from heart failure at all. Most patients in group A (60 %) had an increased number of end-systolic and end-diastolic diameters of the left ventricle. The segments QRS were increased too. Only three of the patients in group A returned to their normal condition while all the patients in group Β died. The left ventricular end diastolic diameter of the patients in group Β was normal except two, one having increased left ventricular end diastolic diameter and the other reaching the limits. Six patients of the sample had increased QRS. At the first examination the median left ventricular end diastolic diameter was 62.3 mm and 48.56 mm in group A and group Β respectively. The QRS were 0.132 mm in group A and 0.103 mm in group B. At the follow-up the median left ventricular end diastolic diameter in group A was 51 mm and the QRS were 0.106 mm that is less than the ones found at the first examination. In group Β the median left ventricular end diastolic diameter was 50.5 mm and the QRS were 0.119 mm that is more than the ones found at the first examination. The fact that 7 patients from group A died whereas we lost only 1 patient from group Β is of great importance. Conclusion: Patients suffering from β-Thalassemia with acute myopericarditis who have echcoardiographic and electrocardiographic abnormalities, especially of the AK diameters and of the QRS segments respectively, have worse prognosis than the, patients who have no abnormalities. Myopericarditis in β-Thalassemia has had prognosis because it is developed in heart failure most of the times. People not suffering from β-Thalassemia are less likely to have heart failure. The echocardiographic and electrocardiographic study of the patients suffering from β-Thalassemia and myopericarditis is useful for the prognosis of such patients.Εισαγωγή: Η περικαρδίτις είναι αρκετά γνωστή στους ασθενείς με β-μεσογειακή αναιμία. Η μυοκαρδίτις μελετάται τα τελευταία έτη. Υπερηχοκαρδιογραφικοί και ηλεκτροκαρδιογραφικοί δείκτες που να καθορίζουν την πρόγνωση της μυοκαρδίτιδας δεν έχουν μελετηθεί σε βάθος. Υλικό και Μέθοδος: Μελετήθηκαν 35 ασθενείς με ομόζυγο β-μεσογειακή αναιμία και μυοπερικαρδίτιδα, 18 άνδρες και 17 γυναίκες, μέσης ηλικίας 23.5 ± 16.2 ετών. Με την υπερηχοκαρδιογραφία έγινε καταγραφή και μελέτη των διαστάσεων της αριστεράς κοιλίας και με την ηλεκτροκαρδιογραφία έγινε καταγραφή των επαρμάτων QRS. Αυτά έγιναν στην αρχική φάση της νόσου και στην επανεξέταση μετά ένα έτος και τα ευρήματα συγκρίθηκαν μεταξύ τους. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς χωρίσθηκαν σε δύο (2) ομάδες. Την ομάδα Α που περιελάμβανε ασθενείς οι οποίοι είχαν εξ αρχής καρδιακή ανεπάρκεια της αριστεράς κοιλίας και την ομάδα Β που περιελάμβανε ασθενείς χωρίς καρδιακή ανεπάρκεια. Στην ομάδα Α οι τελοσυστολικές και τελοδιαστολικές διάμετροι της αριστερής κοιλίας στους περισσότερους ασθενείς (60%) ήταν αυξημένες καθώς και το εύρος των QRS κατά 50%. Μόνο τρεις (3) από αυτούς είχαν πλήρη αποκατάσταση στο φυσιολογικό. Στην ομάδα Β όλοι οι ασθενείς είχαν πλήρη αποκατάσταση στο φυσιολογικό και είχαν φυσιολογική τελοδιαστολική διάμετρος αριστερής κοιλίας, εκτός από 2 από τους οποίους ο ένας είχε αυξημένη ΤΔΔΑΚ και ο άλλος οριακή. Τα QRS ήταν αυξημένα σε 6 ασθενείς. Ο μέσος όρος των τελοδιαστολικών διαμέτρων αριστερών κοιλιών κατά την πρώτη εξέταση της ομάδας Α ήταν 62.3 mm ενώ της ομάδας Β 48.56 mm. Τα αντίστοιχα QRS ήταν στην ομάδα Α 0.132 mm και στην Β 0.103 mm. Στην επανεξέταση ο μέσος όρος στην ομάδα Α ήταν 51 mm, δηλαδή μικρότερος από αυτή κατά την εισαγωγή των ασθενών. Τα QRS ήταν 0.106 mm και αυτό μικρότερο συγκριτικά από το αρχικό εύρημα. Στην ομάδα Β ο μέσος όρος των τελοδιαστολικών διαμέτρων αριστεράς κοιλίας ήταν 50.5 mm μεγαλύτερος από την εισαγωγή των ασθενών. Τα QRS ήταν 0.119 mm δηλαδή μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα κατά την εισαγωγή. Σημειούται ότι από την ομάδα Α πέθαναν 7 ασθενείς ενώ από την ομάδα Β μόνο 1 ασθενής. Συμπέρασμα: Οι ασθενείς με β-μεσογειακή αναιμία και με διάγνωση οξείας μυοπερικαρδίτιδας που εμφανίζουν υπερηχοκαρδιογραφικές αλλοιώσεις, ειδικά των διαμέτρων της αριστερής κοιλίας και ηλεκτροκαρδιογραφικές αλλοιώσεις ειδικά του επάρματος QRS έχουν χειρότερη πρόγνωση από αυτούς που δεν έχουν αλλοιώσεις. Η μυοπερικαρδίτις στην β-μεσογειακή αναιμία έχει άσχημη πρόγνωση διότι σε μεγάλο ποσοστό εξελίσσεται σε καρδιακή ανεπάρκεια, σε μεγαλύτερο ποσοστό από τον υπόλοιπο πληθυσμό που δεν έχει β-μεσογειακή αναιμία. Η υπερηχοκαρδιογραφική και ηλεκτροκαρδιογραφική μελέτη των ασθενών με β-μεσογειακή αναιμία και μυοπερικαρδίτιδα είναι χρήσιμη για να μας βοηθήσει να γνωρίζουμε τη πρόγνωση αυτών των ασθενών