Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu. Historia i luminarze nauki

Tradycje akademickiego kształcenia rolniczego sięgają drugiej połowy XIX w., a rozwój, trwający przez cały okres II Rzeczypospolitej i lata powojenne, od roku 1951 był kontynuowany na uczelni autonomicznej. W kolejnych latach zmieniała się jej nazwa i podejmowane koncepcje badawcze oraz powiększała się i doskonaliła oferta kształcenia, dostosowywana do wymagań otoczenia społeczno-gospodarczego. W monografii przedstawiono fakty i wydarzenia opisujące rozwój uczelni, jej przeobrażenia, szkoły i kierunki badawcze, a także udział kadry i studentów w życiu naukowym, społeczno-politycznym oraz gospodarczym. Udokumentowane dane historyczne opatrzono komentarzami i opiniami. Na szczególną uwagę zasługuje rozdział, w którym opisano luminarzy nauki, twórców szkół naukowych, mistrzów i mentorów. Ich biografie dają okazję do głębokiej refleksji nad istotą nauki oraz kształcenia akademickiego w przeszłości i w rzeczywistości dzisiejszego UPP. Niewątpliwie szkoły naukowe uformowane przez znakomitych mistrzów opierały się na ich szerokim i rzetelnym wykształceniu. Wielu z przedstawionych luminarzy nabywało szlify akademickie na niejednym uniwersytecie europejskim. Stąd erudycja i zwyczajna mądrość. Zastanawia ich entuzjazm, mimo przeżyć okupacyjnych i powojennych represji. Zdumiewa pokora i skromność. Godna podziwu jest pasja oraz pracowitość w służbie nauce i człowiekowi