8/Czy brachyterapia PDR zastąpi brachyterapię LDR?

Cel pracyPrzesłanką do opracowania i wprowadzenia brachyterapii PDR była próba zastąpienia ciągłego napromieniania izotopami promieniotwórczymi o niskiej aktywności (LDR) napromienianiem impulsami z zaplanowaną przerwą przy zastosowaniu izotopów o wyższej aktywności. Analizie poddano warunki zastąpienia w praktyce klinicznej brachyterapii LDR przez brachyterapię pulsacyjną (PDR). Przedstawiono podstawowe cechy obu metod brachyterapii, ich zalety i wady oraz zebrane wyniki opublikowanych badań porównujących brachyterapię LDR i PDR.Przesłanki do analizyWspółczesne metody brachyterapii opierają się na stosowaniu metody automatycznego ładowania źródeł (afterloading), na użyciu komputerowych systemów planowania leczenia, planowaniu trójwymiarowym, zastosowaniu standardów obliczeń rozkładów dawek w obszarze leczonym i narządach krytycznych oraz poprawie ochrony radiobiologicznej personelu. Z tych m.in. powodów w latach 90-tych opracowano i wprowadzono do praktyki klinicznej brachyterapię pulsacyjną. Brenner i Hall oraz Fowler i Mount opracowali jako pierwsi zasady stosowania metody PDR, na podstawie obserwacji in vitro efektu radiobiologicznego uzyskiwanego metodą LDR w tkankach guza oraz tkankach zdrowych. Można je sformułować w następujący sposób: 1. Dawka całkowita powinna odpowiadać zalecanej dawce całkowitej z LDR, 2. Jednakowa dawka podawana jest w równych odstępach, np. co godzinę, wynosi średnio 0.4–1 Gy w ciągu godziny, 3. Impulsy średnio trwają około 10 minut. Brachyterapia PDR pozwala na wykorzystanie zdolności niecałkowitej naprawy komórkowej (naprawy subletalnych uszkodzeń popromiennych) podobnie do metody LDR, jednocześnie jej przewagą jest zastosowanie techniki przesuwu źródła wzdłuż leczonego obszaru, co korzystnie wpływa na ochronę zdrowych tkanek.Wyniki i wnioskiSpodziewane korzyści zastosowania metody PDR w porównaniu z metodą LDR 1 – lepsza ochrona radiobiologiczna personelu, 2 – nie ma konieczności przygotowania źródła, 3 – brak kontaktu ze źródłem, 4 – lepsza optymalizacja rozkładu dawki, 5 – tylko jedno źródło wymieniane co trzy miesiące, 6 – możliwość stosowania różnych metod leczenia (śródtkankowa, śródjamowa, śródoperacyjna) przy pomocy jednego aparatu. Wady: 1 – ryzyko odkształcenia oraz przesunięcia aplikatora podczas wielogodzinnego leczenia; 2 – ryzyko wynikające z wielokrotnego wsuwania i wysuwania źródła do tego samego aplikatora; 3 – konieczność hospitalizacji chorych zwiększającej koszty leczenia; 4 – niewielka liczba leczonych chorych. W oparciu o schematy radiobiologiczne metoda PDR (przy zachowaniu zasady takiej samej całkowitej dawki, tego samego czasu leczenia oraz impulsów stosowanych co godzinę) jest równoważna metodzie LDR zarówno dla tkanek guza i wcześnie reagujących jak i późno reagujących