2/Rola dozymetrii in vivo w nowoczesnej radioterapii

Celemniniejszego opracowania jest ocena roli dozymetrii in vivo w nowoczesnej wysokospecjalistycznej radioterapii. Istnieje wiele metod stosowania dozymetrii in vivo w radioterapii; w niniejszym opracowaniu dyskutowany będzie tylko pomiar dawki wejściowej na osi wiązki.Pomiary dawki wejściowej stały się procedurą standardową w wielu ośrodkach światowych w początku lat 90-tych. Są one obowiązującą standardową procedurą kontroli jakości w radioterapii w wielu krajach. Jednakże od tego czasu nastąpił ogromny postęp technologiczny w radioterapii i w jego świetle rola i znaczenie z pomiarów dawki wejściowej powinno być ocenione na nowo.Dozymetria in vivo miała wykrywać błędy w ułożeniu pacjenta, w obliczeniach rozkładu dawki, w funkcjonowaniu i stabilności akceleratorów, etc. Jednakże współczesne systemy planowania leczenia, TPS, dostarczają bardzo dokładnych obliczeń rozkładów dawki w oparciu o precyzyjne badania CT pacjenta. Zarówno skanery CT jak i systemy TPS są bardzo dokładnie sprawdzane w warunkach fantomowych i precyzja ich działania jest bardzo wysoka. Akceleratory, symulatory systemy laserowe, systemy portalowe, etc. podlegają codziennym, cotygodniowym i kwartalnym testom w szerokim zakresie, co redukuje możliwość powstania błędów do minimum. Dozymetria in vivo miałaby więc wykrywać ludzkie błędy, takie jak złe ustawienie SSD, wielkości pola lub błędny dobór klina. Jednakże przy powszechnym stosowaniu techniki izocentrum oraz komputerowych systemów zarządzania radioterapią ten typ błędów jest praktycznie wyeliminowany.Przegląd danych literaturowych i własne doświadczenia świadczą, że dozymetria in vivo, prowadzona za pomocą obecnie dostępnych detektorów o ograniczonej dokładności, a zatem dopuszczająca granica tolerancji rzędu 5–7%, pozwala na wykrycie bardzo małej liczby błędów. W większości opracowań pomiary przekraczają granicę tolerancji w ok. 1% przypadków, a prawie wszystkie te odchylenia są spowodowane przez niewłaściwe umieszczenie detektora. Wydaje się zatem, że wysokie koszty, w formie aparatury, siły ludzkiej i czasu, związane z dozymetrią in vivo nie uzasadniają podjętego wysiłku. W zakładach radioterapii leczących duże liczby pacjentów procedury dozymetrii in vivo pochłaniają zbyt dużo cennego czasu. Ponadto, w najbardziej skomplikowanych technikach, takich jak stereotaksja i IMRT, rola dozymetrii in vivo jest do tej pory nieokreślona. Podsumowując należy stwierdzić, ze dozymetria in vivo powinna być ograniczona do wybranych przypadków i nowowprowadzanych technik napromieniania w danym zakładzie, a nie powinna być uznawana jako procedura obowiązująca w rozporządzeniach dotyczących zapewnienia jakości w radioterapii