74/Analiza wyników leczenia chorych na miejscowo zaawansowanego raka piersi w Centrum Onkologii w Bydgoszczy

Założenia i cel pracyOcena wyników i przyczyn niepowodzeń leczenia w grupie chorych na miejscowo zaawansowanego raka piersi leczonych pierwotnie neoadjuwantową chemioterapią. W pracy oceniano również rolę radioterapii i wybranych czynników rokowniczych w powyższej grupie pacjentek.MateriałRetrospektywnej analizie poddano wyniki leczenia prowadzonego w Regionalnym Centrum Onkologii w Bydgoszczy w latach 1996–1998, u pacjentek z rozpoznanym rakiem piersi w 111° i IV° (M0) zaawansowania klinicznego.WynikiAnalizie poddano wyniki leczenia 162 chorych. Po leczeniu indukcyjnym u 118 chorych przeprowadzono radykalną mastektomię (amputacja met. Patey’a). U 31 chorych stosowano radykalną radioterapię. Ze względu na brak odpowiedzi na zastosowane leczenie, progresję miejscową bądź stwierdzenie cechy M1, 13 pacjentek kontynuowało leczenie cytostatykami albo, po odstąpieniu od chemioterapii, miało włączoną hormonoterapię. U 7 pacjentek nie podjęto dalszego leczenia przyczynowego – głównie ze względu na pogorszenie stanu ogólnego. Dwie pierwsze grupy (CHTH+OP oraz CHTH+RTH) podlegały szczegółowej analizie. W całej grupie uzyskano 38.9% 5-letnich przeżyć całkowitych i 26.5% 5-letnich przeżyć bezobjawowych (mediana okresu przeżycia wynosiła 38 miesięcy). Chore poddane, po indukcyjnej chemioterapii, leczeniu chirurgicznemu (a zwłaszcza te, u których stosowano po operacji leczenie uzupełniające: CHTH, RTH, HTH) rokowały znacząco lepiej niż chore poddane wyłącznej radioterapii (47,5% vs 16.1% 5-letnich przeżyć całkowitych i 33.9% vs 10.0% 5-letnich przeżyć bezobjawowych).WnioskiWyniki lokoregionalne chorych z zaawansowanym miejscowo rakiem piersi uległy zdecydowanej poprawie wraz z wprowadzeniem indukcyjnej i uzupełniającej chemioterapii. Czynnikami rokowniczymi okazały się: wielkość guza pierwotnego powyżej 80 mm, unieruchomienie węzłów chłonnych pachy (N2) oraz liczba zajętych węzłów chłonnych powyżej 4, zatory z komórek nowotworowych w naczyniach i przekraczanie torebki węzłowej w badaniu histopatologicznym. Główną przyczyną niepowodzeń w leczeniu były przerzuty odległe (49.4%)