لکنت و رسش مغزی

مقدمه: تاکنون یافته‌های متعددی دال بر وجود نقایص متعدد در جنبه‌های زبانی، پردازش شنیداری و حرکتی گفتار در افراد مبتلا به لکنت گزارش شده است. تنوع این آسیب‌ها امکان گزینش فرضیه مطلوب جهت توجیه لکنت را با دشواری مواجه می‌سازد، اما به نظر می‌رسد که با مطرح شدن فرضیه رسش مغزی که به تازگی بر اساس یافته‌های الکتروآنسفالوگرافیک پیشنهاد شده است، بتوان تنوع موجود در نشانه‌های مشاهده شده را توجیه کرد. مواد و روش‌ها: این مقاله مروری نقلی بوده و تلاشی جهت توجیه یافته‌های متعدد مرتبط با لکنت در قالب فرضیه کندی رسش مغزی است. جهت نگارش این مقاله، از منابع دست اول و دست دوم با توجه به واژگان کلیدی "نوروفیزیولوژی لکنت" و "نظریه رسش مغزی" استفاده شد. جستجو در پایگاه‌های اطلاعاتی Pubmed، Science direct، Proquest، موتور جستجوگر scholar Google و بازه زمانی سال 1990 تا 2012 و منابع کتابخانه‌ای صورت گرفت. نتایج: پس از جستجو، مقالات مربوط به لکنت نوروژنیک، سایکوژنیک و موارد مشابه از مطالعه خارج شدند. در نهایت تعداد 32 مقاله و 3 کتاب انتخاب گردید. انتخاب بر اساس ارتباط موضوعی (لکنت رشدی) و حداقل 10 برای مقالات منتشر شده از سال 1990 تا 1999 و حداقل 2 ارجاع برای مقالات منتشر شده در بازه زمانی 2010 تا 2012 صورت گرفت. 3 مورد از مقالات به صورت چکیده استفاده شد. یافته‌ها: در این مقاله ضمن تأکید بر الگوی بهبودی خودبخودی در لکنت، شواهد ناهمگرا در حمایت از فرضیه رسش مغزی مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها حاکی از نقص در پردازش‌های زبانی، شنیداری و حرکتی در این اختلال می‌باشد. بهبودی خودبخودی به عنوان شاخصی از رسش مغزی مورد بحث قرار گرفت. نتیجه‌گیری: تنوع آسیب‌ها در لکنت می‌تواند ناشی از کندی رسش سیستم زبانی- حرکتی باشد. به نظر می‌رسد این کندی رسش مغزی سبب آشفتگی در برتری طرفی پردازش‌های زبانی- حرکتی در افراد مبتلا به لکنت می‌گردد. بررسی این فرضیه با روش‌هایی که می‌توانند رسش عصبی را چه به طور کلی و چه انتخابی افزایش دهند، مورد محک قرار بگیرد. کلید واژه‌ها: نوروفیزیولوژی لکنت، بهبودی لکنت، رسش مغز