Autorice analiziraju praksu Europskog suda za ljudska prava vezanu uz zastaru kao neproporcionalno ograničenje prava na pristup sudu. Najprije se navode relevantne pretpostavke koje se tiču sadržaja prava na pristup sudu, a potom se posebna pažnja posvećuje ograničenjima toga prava koja su se pojavila u povodu zastarnog režima. Polazeći od pretpostavke da samo postojanje zastare jest ograničenje, ali ono može biti opravdano ako su države ugovornice u okvirima polja svoje slobodne procjene poštovale zahtjeve legitimnosti i proporcionalnosti, posebno su promatrana ograničenja kod kojih se u vezi sa zastarom pojavila neproporcionalnost, npr. ona koja se tiču odnosa subjektivnog i objektivnoga zastarnog roka, posebnih zastarnih rokova tražbina ...