The evolution of the doctrine of actio personalis moritur cum persona in English common law

Zgodnie z zasadą actio personalis moritur cum persona, prawa i obowiązki strony wygasały z chwilą śmierci. Z tej przyczyny w angielskim common law następcy prawni nie mogli pozwać dłużników swojego poprzednika; z drugiej strony byli chronieni przed wierzycielami zmarłego. Trudno przecenić znaczenie zasady dla stosunków prawnych, szczególnie w zakresie prawa umów. We wczesnych latach (XII – XIII wiek) funkcjonowania zasady obejmowała niemal wszystkie roszczenia, które nie były związane z nieruchomościami. Jednak prawnicy zaczęli tworzyć coraz więcej wyjątków, które zawęziły sferę stosowania zasady. W rezultacie na początku XVII wieku (Pynchon’s case z 1611) sąd faktycznie przekształcił zasadę actio personalis moritur cum persona w wyjątek. Warto zauważyć, że historia maksymy może stanowić przykład specyfiki prawa angielskiego i dominacji jego zasad proceduralnych. Przez wieki najważniejszym powodem przeciw przekazywaniu praw i obowiązków była praktyczna niemożność złożenia przysięgi oczyszczającej. W takim przypadku prawnicy mogą jedynie modyfikować reguły dowodowe. Zamiast tego w Anglii postanowiono potraktować prawa i obowiązki zmarłego jako wygasłe. W rezultacie konsekwencje doktryny actio personalis moritur cum persona posunęły się o wiele za daleko.Pursuant to the maxim that "actio personalis moritur cum persona", the claims and debts of the party become extinct on the day of its death. That is the reason why in English common law the successors could not sue their predecessor’s debtors; on the other hand, they were protected against the creditors of the deceased. It is difficult to exaggerate the importance of doctrine for the legal relations, especially in the scope of contract law. In early years (12th-13th centuries) of the doctrine nearly all personal actions were concerned. However, lawyers began to create more and more exceptions that narrowed the maxim’s impact. As a result, at the beginning of the 17th century (the Pynchon’s case, 1611) the court has in fact transformed the doctrine of "actio personalis moritur cum persona" into the exception. It is worthwhile to note that the maxim’s history may act as an example of the peculiarity of English law and the domination of its procedural rules. During the centuries the most important reason against the transmission of rights and duties was the practical impossibility of the wager of law’s application. In that case lawyers could only have modify rules of evidence. Instead, in England it was decided to treat the claims and debts of the deceased as extinct. As a result, the consequences of the "actio personalis moritur cum persona" doctrine have gone much too far