Türkiye'de bölgesel eşitsizlikler ve ekonomik yakınsama

Doğu ve batı bölgeleri arasındaki ciddi düzeydeki bölgesel gelişmişlik farkları politikacıların ve devletin bölgesel gelişme politikalarının temel ilgi alanı ola gelmiştir. Türkiye bu gelişmişlik farklarını azaltmak için bir takım bölgesel gelişme araçları ve mekanizmaları geliştirmiştir. Ancak, 2000’li yıllara kadar uygulanan geleneksel yukarıdan aşağıya ve devlet merkezli bölgesel politikalar, ülkenin ihtiyaçlarını karşılamada yetersiz kalmıştır. Bu nedenle, Türkiye, 2000 yılından sonra bölgesel kalkınma paradigmasında bir dönüşüme gitmiş ve aşağıdan yukarıya ve katılımcı bir yaklaşımı içselleştirmeye başlamıştır. Bu çalışmanın amacı, 2000 sonrası dönemde NUTS 2 bölgeleri seviyesinde bölgesel eşitsizlikleri analiz etmek ve ekonomik yakınsamanın bulgularını araştırmaktır. Bölgesel yakınsamaya ilişkin daha önce yapılmış ampirik çalışmalar bulunmakla birlikte 2000 sonrası döneme odaklanan çalışmalar oldukça sınırlıdır. Bu nedenle, bu çalışmada ülkemizdeki yakınsama tartışmalarına yeni bir bakış açısı sunmayı amaçlamaktadır. Çalışmada hem sigma hem de beta yakınsaması kullanılmıştır. Sigma yakınsama bulguları literatür ile uyumlu olarak bölgeler arası eşitsizliklerin ekonmik resesyon dönemlerinde arrtığı, ekonomik genişleme dönemlerinde ise azaldığını göstermektedir. Kesit ve panel tahminleri ile elde edilen beta yakınsama sonuçları mutlak yakınsamanın varlığına işaret etmektedir. Ayrıca, açıklayıcı mekansal veri analizi ve beta yakınsama analizi, bölgesel gelir dağılımında mekansal otokorelasyonun varlığına yönelik güçlü kanıtlar sunmakta ve yakınsama analizlerinde meksansal boyutun dikkate alınmasını gerektiğini belirtmektedir