Amnesia as a symptom of dissociative disorder

Pamćenje, koje se definira kao sposobnost zadržavanja i usvajanja informacija (Zarevski, 2007), kognitivna je funkcija koja je uvelike povezana s identitetom osobe i ima značajan učinak na njegov razvoj. Smetnje u pamćenju, od kojih su najčešće amnezije, otežavaju funkcioniranje osobe i mogu pridonijeti dezintegraciji identiteta i gubitku kontakta s vlastitim životom. Psihogene amnezije, kod kojih ne postoji jasan fiziološki uzročnik gubitka pamćenja, glavna su odrednica i dijagnostičko obilježje disocijativnih poremećaja. U disocijativne poremećaje, između ostalog, ubrajamo disocijativnu amneziju, disocijativni poremećaj identiteta i disocijativnu fugu. Disocijativna amnezija je pojava kod koje se osoba iznenadno ne može dosjetiti bitnih autobiografskih podataka i najčešće svih događaja koji su slijedili nakon nekog stresnog događaja ili traumatskog iskustva. Disocijativni poremećaj identiteta poremećaj je koji karakterizira postojanje više odvojenih ličnosti ili alter-ega unutar jedne osobe, a disocijativna fuga odnosi se na fenomen u kojem dolazi do neočekivanog putovanja u udaljeno mjesto prilikom kojeg osoba potpuno ili djelomično zaboravlja svoj identitet. Zajednička odrednica i uzročnik pojave disocijativnih poremećaja i općenito psihogene amnezije je izrazito traumatsko iskustvo, najčešće doživljeno u djetinjstvu. Upravo je funkcija psihogene amnezije i disocijacije zaštite osobe od doživljenog traumatskog iskustva potiskivanjem sjećanja i odvajanjem od vlastitog identiteta. Saznanja o rehabilitaciji pamćenja kod disocijativnih poremećaja uglavnom se temelje na izvještajima kliničara o radu s pacijentima, a ne kontroliranim istraživanjima. Liječenje se temelji na učestalim terapijskim seansama, a koriste se i hipnoza i psihofarmakološka terapija. Ključne odrednice terapije su uspostavljanje odnosa povjerenja s terapeutom, osiguravanje sigurne okoline za klijenta i pronalaženje adaptivnih strategija nošenja sa stresom i doživljenim traumatskim iskustvom. U ovom području potrebno je provesti još istraživanja kako bi se terapeutima omogućile jasne smjernice za rad s klijentima