Spondylolisthesis

Spondilolisteza je patološki entitet gdje dolazi do subluksacije jednog kralješka u odnosu na drugi, a najčešće se nalazi u području L5/S1 i L4/L5. Većina pacijenata je asimptomatično, te se radiološki nalaz spondilolisteze otkrije pri obradi neke druge bolesti. Bolest je najčešće istmičke ili degenerativne etiologije. Klasifikacije koje se koriste u kliničke svrhe su Wiltseova etiološka klasifikacija i Meyerdingova klasifikacija po stupnju prokliznuća. Najčešći klinički simptom u simptomatskih pacijenata je križobolja, dok se u manjeg broja javlja radikulopatska bol i neurogene klaudikacije. Dijagnostičku obradu kod spondilolisteze započinjemo nativnim rentgenskim snimanjem, a potom prelazimo na kompjuteriziranu tomografiju, magnetsku rezonanciju i elektrofiziološke studije. Magnetska rezonancija je najkorisnija u procijeni kompresije neuralnih struktura i jedina metoda pomoću koje se može sa sigurnošću odrediti potrebna veličina zahvata. Pacijente najčešće liječimo konzervativno analgeticima i fizikalnim vježbama koje pojačavaju snagu stabilizacijske muskulature radi smanjenja ekstenzivnih naprezanja. Ukoliko bol perzistira nakon konzervativnog liječenja ili postoje neurološki simptomi pacijenta je potrebno kirurški liječiti. Prvi korak u operativnoj proceduri je dekompresija, potom repozicija i instrumentacija pri kojoj se pokušava reducirati deformitet i rekonstruirati fiziološka lordoza. Kad se radi fuzija najčešće se pristupa sa stražnje strane u intervertebralni prostor, bilo kroz defekt učinjen u laminarnom dijelu (PLIF) ili kroz foraminalni dio (TLIF).Spondylolisthesis is the slippage of the underlying portion of the spine. It is usually occurs in the L5/S1 or L4/L5. Most patients are asymptomatic and radiological detection of spondylolisthesis occur when diagnosing certain other diseases. The disease is most commonly isthmic or degenerative in etiology. For clinical purposes, the etiological classification of Wiltse and slip degree classification of Meyerding are used. The most common clinical symptom in symptomatic patients is lower back pain, while a small number display radicular pain and neurogenic claudications. Diagnostic treatment starts with native X-rays, and then move on CT, MRI and electrophysiological studies. MRI is most useful to assess the compression of neural structures and the only method that can be used to ascertain the necessary size of the surgical procedure. Patients are usually treated conservatively with analgesics and physical exercises that enhance the strength of stabilizer muscles to reduce the extensive stress. If pain persists after conservative treatment or there are neurological symptoms surgical treatment is necessary. The first step in the operative procedure is decompression; followed by reduction of the deformity. Finally, fusion is usually accessed from the rear of the intervertebral space, either through the opening in the laminar part (PLIF) or through the foraminous part (TLIF)