Oświeceniowi poeci o źródłach, naturze i prawidłach czasu

"(...) W przemyśleniach nad czasem oświeceniowi poeci stali jakby na granicy postawy renesansowej i barokowej. Z jednej strony w sposób racjonalny postrzegali i przyjmowali różne zjawiska oraz elementy otaczającej rzeczywistości, natomiast z drugiej – towarzyszyła im niejasna obawa i lęk przed przemijaniem. Pragnienie zrozumienia świata oraz jego prawideł kończyło się smutną refleksją, związaną z niemożnością pełnego poznania – trudnością oswojenia upływającej chwili. Rozważania zawarte w rozprawie wynikają ze wstępnych zaledwie rozpoznań na temat specyfiki myśli o czasie w poezji oświeceniowej. Stanowią one szkic do dalszych badań nad temporalnymi wątkami utrwalonymi przez ówczesnych literatów." (fragm.