A pedagogical history of education : Ethical and aesthetic aspects of historiography in the cotext of education

W obliczu przemian zachodzących we współczesnej humanistyce spory o przynależność dyscyplinarną historii wychowania i wyrazistość granic jej zainteresowań badawczych tracą na znaczeniu. W obliczu konsekwencji licznych cultural turns zaawansowane strategie badawcze stają się transdyscyplinarne. Charakterystycznym rysem humanistyki współczesnej jest „zmącenie granic”. Style syntezy doświadczenia w narracjach historycznych są różne w zależności od przyjętych założeń – można wyróżnić z perspektywy pedagogiczności historii wychowania style formujące się wokół: gwarancji, inspiracji, dialogu, kooperacji. Historiografia wychowania to nie tylko (re)konstrukcja minionych zdarzeń tekstowych i edukacyjnych, ale także zaangażowanie etyczne – straż wrażliwości kulturowej, m.in. tego, co można, warto i powinno się opowiadać. Ignorowanie przemian metodologicznych skazuje historię wychowania na poznawcze wyjałowienie. Obecnie wielkim zadaniem jest przekształcenie jej w dyscyplinę pedagogiczną w głębokim sensie, tzn. zdolną do włączenia się w ważne debaty współczesności oraz generującą horyzont oczekiwań etycznej i estetycznej egzystencji