O polityczności zmysłowego ciała globalnego, czyli retroaktywne przerzuty przez cyfryzację

W niniejszym szkicu pragnę przedstawić kilka myśli na temat związków między tym, co Jacques Rancière nazywa reżimem estetycznym i podziałem „zmysłowego” lub zmysłowości (sensible), a tym, co wypadałoby nazwać na potrzeby niniejszej refleksji apelem rzeczywistości wirtualnej. Apel ten można by również nazwać apelem ery cyfryzacji, by unieruchomić i odpowiednio spreparować przynajmniej próbkę tej rozedrganej, nazbyt ogólnie panoszącej się wirtualności. Cyfryzacja jako taka określa kondycję technologiczną człowieka xxi wieku, ale obraz cyfrowy to także Prosperowe to, z czego rodzą się sny, a dla nas i dla naszych czasów owo to, w całej swojej bezosobowości, stało się już artykułem pierwszej potrzeby. Oczywiście krytyka tak rozumianego obrazu nie może zatrzymać się na płytkim oglądzie reprezentacji empirycznej. Ukazujący się naszej percepcji obraz, jako podstawowy element tożsamości psychoontologicznej społeczeństwa konsumenckiego, odgrywa tak istotną rolę właśnie dlatego, że potrafi, w sposób niemal doskonały, przywoływać nie tylko siebie, lecz wszystko jak leci. Nawiasem mówiąc, może nie przypadkowo czasownik przywoływać stał się czasownikiem „dyżurnym”, używanym często, może nawet zbyt często, w medialnych rejestrach krytyki i popularyzacji kultury