Procedury ewaluacji jednostek podstawowych i instytucji

Publikacja finansowana w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „DIALOG” w latach 2016-2019 na podstawie umowy nr 0021/DLG/2016/10 z dnia 20 grudnia 2016 r.Celem niniejszego raportu jest wskazanie wyzwań polityki naukowej w zakresie instytucjonalnej ewaluacji nauki w Polsce. W związku z realizacją tego zadania definiowana jest ewaluacja nauki, charakteryzowane są podstawowe sposoby oraz momenty oceny. Raport pokazuje istotne problemy i wyzwania, przed którymi stoją twórcy systemu ewaluacji nauki w Polsce oraz prezentuje doświadczenia innych krajów europejskich mogące służyć za inspirację lub punkt wyjścia do doskonalenia instrumentów polskiej polityki naukowej. W raporcie zostały zaprezentowane istotne informacje niezbędne do zrozumienia kontekstu oceny nauki w Polsce. Instytucjonalna ewaluacja została wdrożona w Polsce na początku lat 90. ubiegłego wieku. W 1991 roku Komitet Badań Naukowych zaproponował pierwszą wersją instytucjonalnej ewaluacji nauki, która przez ćwierć wieku uległa wielu zmianom, aby obecną formę przyjąć w 2017 roku. Przez blisko trzy dekady funkcjonowanie ewaluacji nauki w Polsce sprawiło, że naukowcy i instytucje przyzwyczaiły się do sytuacji bycia ewaluowanym, co natomiast przyczyniło się do wielu pożądanych (m.in. wzrost produktywności) i niepożądanych (m.in. pojawienie się punktozy) efektów. Udoskonalenie tego systemu wymaga zatem nie tylko wykorzystania najlepszych i najbardziej adekwatnych metod oceny, ale również uwzględnienia obecnej sytuacji i statusu nauki w Polsce. Należy pamiętać, że rekomendowane w raporcie rozwiązania nie mogą być proponowane tylko dlatego, że sprawdziły się w innych krajach. Ważne jest również to, aby zaistniały przesłanki do tego, że proponowany system będzie implementowany w podobnych warunkach początkowych