Dzieci z układu ryzyka

Celem moim jest zatem zwrócenie uwagi na związek między sposobem ujmowania problemu a podejmowanymi próbami jego rozwiązania oraz zachęta do dokonania przynajmniej próby zastanowienia się nad własnym sposobem odpowiadania na tak kluczowe dla pomagania pytania, jak: (1) jak ujmuje związek jednostka – otoczenie: jako jednostronny czy wzajemny? (2) jak widzę relacje między osobistą i społeczną funkcją zachowania człowieka – jako konfliktową czy komplementarną? (3) jak ujmuje w perspektywie czasowej funkcjonowanie człowieka – koncentruje się na teraźniejszości (podejście statyczne) czy próbuje integrować przeszłość, teraźniejszość i przyszłość (podejście dynamiczne)? (4) w jakich sposób myślę o rozwoju – jako o procesie gromadzenia (kumulowania, dodawania do siebie) doświadczenia czy jako o procesie przekształcania starego doświadczenia pod wpływem nowego? (5) co dla mnie znaczy, i dziecko pochodzi z „układu ryzyka” – wyłaniam oddzielne czynniki ryzyka, czy myślę o tym w sposób interakcyjny i systemowy? (6) jaka jest wg mnie rola osoby dorosłej w procesie rozwoju dziecka – chroniąca i opiekująca się czy stymulująca i wspierająca w samodzielnym działaniu w każdym okresie życia? (7) wg jakich zasad udzielam pomocy dziecku z układu ryzyka – towarzyszę mu w trudnych sytuacjach lub chronię je przed nimi czy też wyposażam w niezbędne do samodzielnego poradzenia sobie z nimi kompetencje