CRISIS OF THE EUROZONE AND ITS ORIGIN

W tekście autor wskazuje na rzadziej dyskutowane problemy instytucjonalne i politykę prowadzoną w ramach strefy euro. Zwraca uwagę na, niezgodne z teorią integracji, wcześniejsze stworzenie unii monetarnej niż unii gospodarczej (wspólnej polityki budżetowej, podatkowej itd.) na stworzone surogaty w postaci kryteriów z Maastricht oraz Paktu stabilizacji i rozwoju. Podkreśla też zmiękczanie tych reguł w praktyce w stosunku do członków założycieli. Wreszcie, wskazuje na zdumiewający brak „reguł wyjścia” z takiej strefy. Autor ostrzega jednak, że problemy eurostrefy są – mimo ich znaczenia – jedynie przejawem głębszego i bardziej długotrwałego kryzysu Europy Zachodniej, a właściwie Zachodu w całości. Źródłem problemów strefy euro jest głęboki kryzys państwa opiekuńczego, którego coraz bardziej pogarszające się finanse spowodowały ów proces przyspieszonego zadłużania się państw. Od kryzysu tego nie ucieknie się poprzez szybszy wzrost gospodarczy, gdyż to właśnie wysoki poziom wydatków publicznych w relacji do PKB jest głównym czynnikiem coraz silniejszego spowolnienia gospodarczego na Zachodzie. Dlatego kryzys Zachodu będzie trwać jeszcze wiele lat.*The author identifies the less often discussed institutional and policy issues of the Eurozone. He points out the theory-inconsistent creation of the monetary union performed ahead of the economic and fiscal union, the implementation of surrogate solutions such as the Growth and Stability Pact and the weak discipline in its observance, as well as the surprising lack of exit rules and the real problem of the crisis that is not financial, but that of waning confidence. He further warns that the Eurozone crisis, serious as it is, is an outgrowth of a much more serious and lasting problem of the crumbling Western welfare state and its ever growing size of indebtedness. The financial crisis has simply accelerated the day of reckoning by a few years, but without major changes the collapse is inevitable. The kind of changes needed is politically costly and, therefore, will be introduced only when all other non-solutions have failed. For that reason the author expects that the crisis of the West will last for at least another 5-10 years