UNCONVENTIONAL MONETARY POLICY OF THE FEDERAL RESERVE, THE EUROPEAN CENTRAL BANK AND THE BANK OF ENGLAND IN RESPONSE OF THE FINANCIAL CRISIS OF 2007-2009

Kryzys finansowy, zapoczątkowany załamaniem na rynku kredytów hipotecznych o obniżonej jakości, spowodował drastyczny spadek zaufania na rynkach finansowych, przejawiający się niechęcią uczestników rynku do zawierania transakcji w obawie przed poniesieniem strat. W tej sytuacji banki centralne wielu krajów podjęły rozmaite działania mające na celu ożywienie transakcji na rynku międzybankowym, polegające na obniżeniu oficjalnych stóp procentowych, wydłużeniu okresu refinansowania, zwiększeniu zakresu akceptowanych zabezpieczeń lub też dopuszczeniu nowych podmiotów do transakcji, a także dostarczeniu płynności w walutach obcych. Wobec braku oczekiwanych rezultatów banki centralne krajów wysoko rozwiniętych wdrożyły politykę rozluźnienia ilościowego (quantitative easing), polegającą na bezpośrednim dostarczeniu płynności, skutkującym zwiększeniem podaży pieniądza w gospodarce. Programy te opierały się głównie na skupie przez banki centralne różnego rodzaju aktywów finansowych, począwszy od papierów rządowych, poprzez obligacje przedsiębiorstw, papiery komercyjne oraz aktywa sekurytyzowane. Skupując aktywa o czasowo obniżonej płynności, banki centralne przekazują sygnał uczestnikom rynku, że ryzyko związane z ich posiadaniem jest znikome, w każdej chwili bowiem mogą dokonać ich odsprzedaży. Nabywając papiery wartościowe od sektora prywatnego, banki centralne oddziałują na wzrost ich cen, a w konsekwencji spadek dochodowości, a co za tym idzie obniżenie kosztów kredytowania przedsiębiorstw oraz gospodarstw domowych, prowadzące w efekcie końcowym do zwiększenia popytu zagregowanego. Polityka quantitative easing została szczególnie aktywnie wykorzystana przez Rezerwę Federalną oraz Bank Anglii, powodując podwojenie ich sumy bilansowej.The global financial crisis that started with a collapse of the low quality mortgage credit market, resulted in a drastic decrease in trust among the financial market participants and great reluctance to transactions on the financial market for fear of losses. In such circumstances many central banks undertook various types of action in order to revive the interbank market, including reducing key interest rates, lengthening of the maximum maturity of refinancing operations, extension of the eligible collateral list and counterparts, as well as provision of liquidity in foreign currencies. As a result of the lack of expected outcomes of introduced measures many central banks of developed countries launched the quantitative easing policy, consisting of injecting money directly into economy in order to increase the money supply. Liquidity programmes were based on the purchase of various types of financial assets such as government and commercial papers, corporate bonds, asset-backed securities etc. By offering to act as a ready buyer of commercial papers from the market, central banks give a signal to market participants that the risk of holding temporarily illiquid assets is relatively low, because there is always a central bank that is able to purchase them. Purchases of assets financed by central bank money should push up the prices of assets, and as a consequence reduce their yield and the cost of borrowing for households and companies leading to a higher consumption and investment spending. The quantitative easing policy was particularly actively implemented by the Federal Reserve and the Bank of England, resulting in the doubling of their balance sheets