Ponowoczesność i Inność

Współczesna humanistyka karmi się pasją wynajdywania Inności. Inność - z francuskiego alterité, z angielskiego otherness - okazuje się dzisiaj kategorią wszechobecną, która niemal we wszystkich odsłonach ponowoczesności - od filozofii po teologię, od literatury po psychologię, od socjologii po etnologię - odgrywa rolę pierwszoplanową. Postnowoczesność, która krytycznym okiem spogląda na swoje ante, czyli nowoczesność, stanowi w istocie wielką apologię Inności. Nowoczesność bowiem - jak powiedziałby Vincent Descombes, autor głośnej rozprawy L’même et l’autre z 1979 roku - była formacją zdominowaną przez "myślenie tożsamościowe", przez "mentalność monadologiczną", przez "świadomość totalizującą". W obliczu potężnych, metafizycznych systemów karmiących się aspiracją ogarniania całości rzeczywistości, Inność nieuchronnie musiała być marginalizowana, wykluczana poza spójne ramy systemu, "karceryzowana" - by posłużyć się określeniem Michela Foucault’a - bądź też "subordynowana" - by przywołać znany termin Jacques’a Derridy