Brak skargi uprawnionego oskarżyciela i jego konsekwencje w polskim procesie karnym

Rozprawa poświęcona została jednej z przesłanek procesowych – brakowi skargi uprawnionego oskarżyciela i stanowi ona próbę całościowego opracowania zagadnienia związanego z tą przesłanką procesową oraz udzielenia odpowiedzi na pytanie: kiedy w procesie karnym zachodzi sytuacja braku skargi uprawnionego oskarżyciela i jakie są konsekwencje procesowe wystąpienia takiego stanu rzeczy. Problematyka ta nie była dotąd przedmiotem szerszych opracowań w doktrynie prawa karnego procesowego, a jest niezwykle istotna przede wszystkim z punktu widzenia praktyki stosowania prawa. Jak bowiem stanowi art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza gdy brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela. Ustalenie zatem czy Sąd dysponuje skargą uprawnionego podmiotu ma dla przebiegu procesu karnego kluczowe znaczenie. Zasadniczym celem pracy jest przedstawienie oraz ocena szczegółowych sytuacji, w których rodzi się wątpliwość czy Sąd dysponuje taką skargą. Dwa pierwsze rozdziały pracy zostały poświęcone omówieniu zagadnień wprowadzających tj. przesłanek procesowym oraz zasady skargowości. Trzy kolejne rozdziały dotyczą natomiast poszczególnych rodzajów oskarżycieli (publicznego, posiłkowego i prywatnego), wnoszonych przez nich skarg oraz zawierają analizę szeregu sytuacji procesowych, w których zachodzą wątpliwości co do istnienia skargi uprawnionego oskarżyciela