In the poems of Kağızmanlı Recep Hıfzı return to nature and return to space

Recep Hıfzı şiirlerinde içinde yaşadığı coğrafya ve doğayı bir oluşlar mekânına olarak görür. Coğrafya ve tabiata ait değerleri kendi imgelem dünyasında yeniden anlamlı kılan Hıfzı, doğanın dili ve anlattıklarını simgesel göndergelerle ele alır. Şair bu simgesel göndergeler vasıtasıyla çiçeklerle dertleşir, turnalarla konuşur ve kuşlarla sohbet eder. Bu açıdan doğa onun vazgeçilmez kendi oluş evrenidir. Şairin şiirlerinde doğa, insanı kuran mimetik belleksel hafızadır. Hıfzı, evrenin düzensizliğini doğanın insanı kuran ikliminde bir sığınak olarak görür. Bu yüzden şairin şiirlerinde doğayla kurulan ilişki, görülenin ötesinde mekânsal birçok tasarımı içerir. Nitekim insanın içinde yaşadığı coğrafya onun kaderidir. Hıfzı bu kaderi içtenlik değerine dönüştürerek kendi oluş sürecine dönüştürür. Recep Hıfzı’nın şiirlerinde doğanın içine gömülü yaşama bilinci, doğanın sağduyulu refleksi içinde çoğalan bir içtenlik evrenine dönüşür. Bu evren düşünsel çağrışımlı bir doğa ve mekân kurgusuna dönüşerek algısal bir boyut kazanır. Şairin şiirlerinde doğa ve tabiatın işlevselliği darlaşan ve genişleyen nitelikleriyle ön plana çıkar. Hıfzı’nın şiirlerinde Kars, Kağızman, köy, bağ, bahçe, cennet, dağ, ağaç, su, toprak, kuş, turna, yel, çiçek gibi tabiat unsurlarıyla kendi değerler dünyasını açımlar.He sees geography and nature in his Hıfzı poems as a place of being. The Hıfzı, which makes the values of geography and nature meaningful again in the world of imagination, deals with the language of nature and what they describe in a symbolic language. Through this symbolic language, the poet gets into trouble with flowers, talks tours, talks with birds. In this respect, nature is its indispensable ornament, embroidery. In the poet's poems, nature is a memory of the mimetic memory that establishes man. Hıfzı considers the disorder of the universe as a refuge in the climate that establishes the human being of nature. Therefore, the relationship with nature in his poems, beyond what is seen, contains many designs of spatial. As a matter of fact, the geography in which man lives inside me is his destiny. Hıfzı turns this fate into a value of sincerity and transforms it into its own process of being. In the poems of Hıfzı, the consciousness of living embedded in nature becomes a universe of inner sincerity that multiplies in nature's common sense reflex. This universe is transformed into a fictional nature and space fiction and gains a perceptual dimension. In poet's poems, nature and nature function becomes prominent with its shrinking and expanding qualities. In the poems of Hıfzı, the places and natural elements such as Kars, Kağızman, village, vineyard, garden, heaven, mountain, tree, water, soil, bird, wind, flower opens their own world of values with